In mijn vorige blogs over mijn zwangerschap kon je het al lezen: een zwangerschap in combinatie met diabetes is pittig. Fysiek, maar vooral mentaal. Omdat de mentale impact van diabetes vaak onderbelicht is, wil ik mijn ervaringen graag met jullie delen.
Lees ook: als zwanger worden langer duurt
Zo goed mogelijk
In een van mijn vorige blogs beschreef ik de invloed van diabetes op de zwangerschapswens. Maar eenmaal zwanger begint het pas echt: zodra ik mijn kleintje op de echo heb gezien voel ik me extreem verantwoordelijk en wil ik alles op alles zetten om het zo goed mogelijk te doen. Qua diabetes ben ik altijd al perfectionistisch geweest en dit heeft me al jaren mooie HbA1c uitslagen gebracht, maar nu in de zwangerschap wordt het bijna obsessief. Via mijn sensor (CGM) kan ik alle ontwikkelingen in mijn glucosewaarden zien en zodra het lijntje ook maar een beetje naar boven of beneden afwijkt gaat er van alles door mijn hoofd.
Bij een stijgende lijn of hoge waarde voel ik me meteen schuldig: wat heb ik fout gedaan en wat kan ik doen om de waarde weer te doen zakken? En als ik een tijd lang op een hoge waarde blijf hangen: doe ik wel genoeg om het naar beneden te krijgen? Bij een lage waarde ben ik streng op hoeveel koolhydraten ik eet, zodat ik niet te ver door stijg. De uitschieters simpelweg afschuiven op de onvoorspelbare zwangerschapshormonen kan ik niet: ik moet en ik zal het onder controle krijgen.
Perfectionisme
Tijdens mijn zwangerschap wordt mijn HbA1c meerdere keren geprikt. De uitslagen zijn telkens perfect: tussen de 31 en 35. Dat zijn waarden van een gezond persoon, ik kán het niet beter doen. In het eerste trimester heb ik het gevoel dat ik er te obsessief mee bezig ben en overweeg om het wat meer los te laten omdat ik vind dat ik meer moet genieten. Maar dat kan ik simpelweg niet. Ik besluit mijn perfectionisme te omarmen: het is pittig, op sommige dagen wordt het me echt te veel en ben ik heel emotioneel. Maar dit is mijn manier om het beste te doen voor mijn kindje. En alleen zo kan ik ervan genieten dat er een klein mensje in mijn buik groeit. Het is goed zo.
In het eerste en het tweede trimester zijn de (vele) echo’s steeds goed: ons kleintje ontwikkelt zich goed, er zijn geen afwijkingen te zien, ik heb een normale hoeveelheid vruchtwater en de groei is precies gemiddeld. Voor mij is dit de bevestiging dat ik op de goede weg ben en mijn perfectionistische aanpak prima is.
Groeispurt
En dan blijkt bij 30 weken dat ons kleintje een groeispurt heeft gemaakt: het buikje is duidelijk dikker dan gemiddeld en dikker dan past bij de rest van het lijfje. Ik voel me meteen schuldig: de hogere waarden die ik de afgelopen weken niet goed weg kreeg, hebben ervoor gezorgd dat mijn kindje te veel suikers binnen heeft gekregen. De gynaecoloog en internist benadrukken dat ik het super goed doe: mijn time in range is bizar hoog (88% onder de 7.5, 99% onder de 10), mijn Hba1c is keurig. En toch voel ik me schuldig. Wat een tegenvaller.
Lees ook: zwanger: het tweede trimester
Nog strenger
Voor mij is dit reden om nog een stapje strenger te worden: ik besluit om vanaf dat moment alle zoetigheid en overbodige koolhydraten uit mijn voeding te schrappen. Ik eet goede en voldoende koolhydraten (volkoren, vezelrijk, groenten, fruit) bij de maaltijden, maar vermijd de onnodige koolhydraten (zoetigheid, tussendoortjes). Mijn glucosewaarden worden nog stabieler dan eerst. Ik weet niet of het helpt, maar zo voelt het in ieder geval dat ik er alles aan doe. Ik vind het wel heel pittig: nog nooit zijn koekjes, taart en chips zó aantrekkelijk geweest en ik neem me voor om na mijn bevalling de schade flink in te halen.
Bij de groeimeting met 33 weken blijkt dat de groeicurve in ieder geval niet steiler is geworden: yes, het werkt! En bij 35 weken is de groeivoorsprong eigenlijk niet meer te zien. Is het misschien een meetfout geweest? Heb ik me te veel laten leiden door millimeter werk op een echoscherm? Wat het ook is: mijn gezonde leefstijl in de laatste maanden kan sowieso geen kwaad, dus die laatste paar weken hou ik dit nog wel even vol.
Inleiding
Het ziet ernaar uit dat mijn bevalling hoe dan ook rond een zwangerschapsduur van 38 weken ingeleid zal worden. Niet alleen het gewicht van mijn kindje speelt in deze beslissing een rol, maar ook het risico van het afnemen van de werking van de placenta. Hopelijk is het gelukt om het gewicht van mijn kleintje binnen de perken te houden en kan mijn kindje een gezonde start maken.
De mentale impact van diabetes type 1 en een zwangerschap is enorm en een stuk groter dan ik van tevoren had ingeschat. Maar ik heb het maar wel mooi gedaan en hoop dat ik er later met trots op terug kan kijken. Ik heb alles gedaan wat ik kon. Met liefde.
Hoe hebben jullie de mentale impact van diabetes tijdens de zwangerschap ervaren?
Meer lezen?
Leonneke van der Voort (1985), kreeg op haar twintigste de diagnose diabetes type 1. Ze deelt haar dagelijkse leven en passie voor eten op Instagram als @mysweetbalance en deelt gezonde recepten op haar eigen blog www.mysweetbalance.com.
