Inmiddels heb ik alweer bijna 14 jaar diabetes type 1. Het overgrote deel van deze tijd spoot ik insuline met insulinepennen. Ruim een jaar geleden besloot ik om over te stappen op een insulinepomp. Waarom heb ik hiervoor gekozen? Voor welke pomp heb ik gekozen? En hoe bevalt het? Gedurende al mijn diabetesjaren was ik bijna altijd goed ingesteld. Mijn HbA1c lag meestal lager dan 55 en de curves die ik maakte op basis van vingerprikken, zagen er goed uit. Wel had ik regelmatig nachtelijke hypo’s die niet weg te krijgen waren zonder dat dit resulteerde in hypers.
Waarom over op een insulinepomp?
Toen ik vanuit het ziekenhuis, waar ik onder behandeling ben, de kans kreeg om een tijd een glucosesensor (cgm) te dragen, zag ik dat ik gedurende de dag en nacht toch behoorlijk schommelde. Verschillende aanpassingen in mijn insuline spuitschema gaven niet het gewenste resultaat. Mijn diabetesverpleegkundige raadde daarom aan een pomp te overwegen. Op die manier zou ik beter in kunnen spelen op mijn sterk wisselende basale insulinebehoefte gedurende de dag, én zou ik iets kunnen doen aan de pieken kort na maaltijden.
Mijn eerste reactie was een overduidelijke ‘nee’. Het dragen van een insulinepomp leek mij verschrikkelijk. Altijd, 24 uur per dag, iets aan je lijf hebben hangen? Mij niet gezien! Zeker niet omdat je een insulinepomp uitkiest voor vier jaar en er dus ook vier jaar aan vastzit. Maar na een paar maanden kreeg de perfectionist in mij de overhand: op mijn glucosegrafieken bleef ik flinke pieken en dalen zien, en dat zat me toch niet lekker. Toen mijn diabetesverpleegkundige me vertelde dat er altijd een weg terug is (terug naar spuiten mag altijd) besloot ik toch om ervoor te gaan.
Voor welke insulinepomp heb ik gekozen?
Bij het kiezen van de pomp was het voor mij met name belangrijk dat ik niet steeds mijn pomp onder mijn kleding vandaan hoef te halen. Ik vind het niet erg om over mijn diabetes te praten, maar na jarenlang vragen beantwoorden van mensen als ik tijdens het eten ging spuiten, leek het mij heerlijk om het wat onzichtbaarder te kunnen doen. Een afstandsbediening was dus voor mij heel belangrijk. Het liefst koos ik voor een draadloze pomp, maar helaas gebruikte ik daar te veel insuline voor.
Vanwege de afstandsbediening kwam ik uit bij de Accu-Chek Insight pomp van Roche. Na wat opstartproblemen met geknakte infuusjes en het zoeken naar de juiste pompinstellingen, was ik na een paar weken redelijk goed ingesteld.
Hoe bevalt het?
Mijn basale insuline in de nacht staat nu veel lager dan overdag. Zo kwam er een eind aan de vele hypo’s ‘s nachts. Gedurende de eerste maanden leerde ik ook werken met tijdelijke veranderingen in mijn basale insuline: een tijdelijke verlaging tijdens het wandelen, een tijdelijke verhoging na het eten van sushi en pannenkoeken en het even helemaal uitschakelen van mijn pomp bij een naderende hypo. Ook ontdekte ik de wisselende insulinebehoefte gedurende mijn cyclus, waardoor ik nu 2 basaalprofielen heb.
Door mijn sensor en insulinepomp ben ik intensiever bezig met mijn diabetes, maar dit betaalt zich terug in hele mooie grafieken met regelmatig bizar strakke lijntjes en een veel betere HbA1c (al een jaar onder de 45). Ik vind het superfijn dat ik flexibeler in kan spelen op mijn waardes: een extra bolus is zo gegeven en bij een naderende hypo zet ik de pomp drie kwartier uit, zodat ik niet te ver doorzak.
Meer vrijheid
Al met al ben ik heel blij dat ik de keuze heb durven maken: ondanks dat er nu altijd iets aan mijn lijf hangt, ervaar ik veel meer vrijheid in wat ik doe en eet. Ik voel me meer ‘in control’ en dat is voor een perfectionist een fijn gevoel.
En jij? Gebruik jij een insulinepomp? Of juist niet? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen!
Meer lezen?
Leonneke van der Voort (1985), kreeg op haar twintigste de diagnose diabetes type 1. Ze deelt haar dagelijkse leven en passie voor eten op Instagram als @mysweetbalance en deelt gezonde recepten op haar eigen blog www.mysweetbalance.com.