Leven met diabetes: een diabetes offday

De grootste uitdaging van mijn diagnose is mijn perfectionisme. Ik wil het heel graag goed doen en altijd alles onder controle hebben.

Na veertien jaar leven met diabetes weet ik dat dit een illusie is en dat ik simpelweg niet altijd perfecte waarden kán hebben. En ik weet nu ook dat het niet altijd goed is om er zo ontzettend bovenop te zitten. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd om daarmee om te gaan. Toch zit het sommige dagen niet mee. Op zulke momenten vind ik het heel lastig om mezelf niet kwalijk te nemen dat ik er een potje van heb gemaakt. Vandaag was zo’n dag.

Lees ook: De diabetes community op Instagram tijdens Diabetes Awareness Month

Een gewone werkdag

Het is een normale maandagochtend. Ik heb lekker geslapen, ontbeten en ben rustig aan het werk: er lijkt niks aan de hand. Zoals vaak op werkdagen, zie ik een stabiele vlakke lijn op de grafiek van mijn glucosesensor.

Lunchtijd! Ik heb mijn eigen lunch meegenomen, zodat ik precies weet hoeveel insuline ik moet bolussen en mijn bloedsuikerwaarden strak blijven. Op deze manier hoef ik gedurende de dag niet veel met mijn diabetes bezig te zijn. Na de lunch ga ik rustig weer aan het werk: focussen op de presentatie die ik vandaag af wil krijgen.

En dan slaat mijn dag ineens om. Zo’n anderhalf uur na de lunch begin ik te gapen, ben ik niet vooruit te branden en ben ik ineens zo enorm moe. Het liefst wil ik met mijn hoofd op mijn bureau in slaap vallen. Ik werk gewoon door. Ik heb een druk weekend gehad, dus ik zal wel gewoon moe zijn.

Insuline vergeten!

Vijf minuten later gaan de alarmbellen in mijn hoofd af. Oh nee! Ben ik misschien vergeten om mijn insuline te bolussen voor de lunch?

Ik check mijn sensor: 12.3 en een pijl omhoog. Ik check de bolusgeschiedenis van mijn pomp: de laatste bolus was om 7.30 uur. Dat is mijn ontbijt, niet mijn lunch. Ik bolus snel alsnog de gemiste insuline en werk weer verder.

Maar nog geen vijf minuten later realiseer ik me dat dat geen zin heeft. Ik kijk elke minuut op mijn sensor of mijn waarde al aan het dalen is en ik zie dat het alleen maar verder stijgt. Van werken komt niks terecht. Ik besef dat er maar één goede oplossing is: jas aantrekken en aan de wandel. Rustige bewegingen kunnen de insuline activeren. Mijn werk moet dus maar even wachten. Gelukkig heb ik geen vergaderingen het komende uur en is het droog buiten.

Na een halfuur door de stad gewandeld te hebben, ben ik terug op kantoor. Inmiddels is mijn suikerwaarde rond de 8, met een lijn schuin naar beneden. Ik voel me meteen beter en kan weer lekker verder met mijn werk. De daaropvolgende uren lijken de waarden redelijk stabiel. Totdat ik naar huis ga.

Lees ook: BNNVara Kassa over glucosesensor vergoeding en omgaan met diabetes type 1

Een onrustige avond

Waarschijnlijk heb ik nog te veel actieve insuline in mijn bloed door de late lunchbolus en de wandeling, want onderweg naar huis kom ik in een hypo terecht. En zo schommel ik de avond nog verder door. In een paar uur tijd heb ik twee vervelende hypo´s en uiteindelijk een lange hyper. Met een te hoge waarde ga ik slapen. Ik ben kapot. Er volgen nog twee sensoralarmen voor hoog aan het begin van de nacht en na wat extra bolussen kan ik vanaf één uur heerlijk slapen. Wát een dag!

Op dit soort dagen vind ik het ontzettend moeilijk om niet boos te worden op mezelf. Als ik de bolus bij de lunch niet was vergeten, was de rest van de dag waarschijnlijk normaal verlopen. Nu heeft het mijn hele dag overhoop gegooid en kostte het bakken energie. En dan te bedenken dat het pas maandag is…