De innerlijke strijd. Het schuldgevoel. Doe ik wel genoeg. Doe ik het wel goed genoeg. Voor wie doe ik het eigenlijk? Twijfels en onzekerheden. Akelige kanten van diabetes die zo nu en dan boven komen drijven. Bijvoorbeeld wanneer het gaat over het eeuwige dilemma: pomp of pen.
Lastige keuze
Voor mij een lastige keuze. Ik ken de voor-en nadelen van de insulinepomp en heb zowel positieve als negatieve ervaringen met de insulinepen.
Toen ik twintig jaar geleden, midden in de puberteit, de diagnose diabetes type 1 kreeg wilde ik absoluut geen pomp. Geen denken aan. Ik wilde vooral niet anders zijn. Niet opvallen. Niet zichtbaar ziek zijn. Geen toeters en bellen aan mijn lijf. Vrijheid.
In de jaren die volgden werd pomptherapie steeds bekender en populairder. Mijn bloedsuikers waren, op de bekende Honeymoon periode en beginnersfoutjes na, best oké. Er is echter altijd ruimte voor verbetering. Inmiddels was ik begin twintig en besloot ik de sprong te wagen. Ik ging starten met pomptherapie.
Lees ook: De insulinepomp: mijn ervaringen met de overstap
Starten met een pomp
Mijn bloedsuikers verbeterden. Werden stabieler en voorspelbaarder. Ik kon bovendien beter inspelen op (onverwachte) situaties. Maar hé, die pomp met zijn slangetje heb ik met regelmaat vervloekt. Vooral ‘s nachts of in de zomer aan het zwembad. Bij strakke kleding of tijdens het sporten.
Na twee intensieve, kort op elkaar volgende zwangerschappen, waarbij ik naast de pomp ook gebruik mocht maken van een sensor (wat natuurlijk fantastisch is maar wel nóg een extra ‘toevoeging’) was ik er even helemaal klaar mee. Ik snakte opnieuw naar de vrijheid om zonder na te denken te douchen of te stoeien met mijn dochters. Om zonder starende blikken op vakantie aan het zwembad te liggen of kleding te kopen zonder na te denken over een verstopplaats voor mijn pomp.
De pomp de kast in
En daar komt hij weer. De twijfel, dikke maatjes met het schuldgevoel. De redenen om over te stappen voelen oppervlakkig en minder van belang. Ze wegen natuurlijk niet op tegen een zo goed mogelijke gezondheid. “Het gaat niet alleen om jezelf” hoor ik zacht in mijn achterhoofd.
In de paskamer van de bruidswinkel hak ik de knoop door. De pomp gaat de kast in. Kwaliteit van leven, het gevoel van meer vrijheid overwint. Tijdelijk.
Toch weer de keuze voor een pomp
Het lijkt wel een jojo-effect. Een continu dilemma: pen of pomp. Een dik jaar later zorgt mijn verantwoordelijkheidsgevoel ervoor dat ik toch weer afscheid neem van mijn insulinepen. Het gaat niet slecht met mijn bloedsuikers, maar ik weet dat het stukken beter kan.
Lees ook: Vragen van mijn dochters
Ik ga aan de slag met een pomp voorzien van een nieuwe techniek met vergaande automatische glucoseregeling. Tijdens de voorbereiding spookt het woord ‘vrijheid’ vaak door mijn gedachten. Is dit misschien het begin van mijn échte vrijheid? In een volgende blog meer over mijn eerste ervaringen.
Twijfel jij ook tussen een insulinepen of een insulinepomp? Laat het weten in de reacties.
Over Kim Kreuwels
Ik ben Kim (1985). Samen met Filip woon ik in het mooie dorpje Mheer en ben ik de trotse mama van onze dochters Saar en Fee. Op mijn 14e werd ik gediagnostiseerd met diabetes type 1. Mijn leven bestaat uit het onderhouden van mijn jonge gezin, werk, lieve familie, gezellige vrienden, veel leuke momenten, minder leuke momenten én diabetes. Ja, je leest het goed: diabetes, maar dan wel op het einde. Want ik ben gewoon Kim, ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Diabetes is daar weliswaar 24/7 onlosmakelijk mee verbonden, maar het is niet leidend.
