Opnieuw zwanger: mooie dingen gebeuren ineens

Opnieuw zwanger: mooie dingen gebeuren ineens… Na de bevalling van Saar was het zoeken naar een goede instelling. Kraamtijd. Ontzwangeren. Hormonen. Eigenlijk ben ik er nog wel een maand of zeven zoet mee geweest. Ook vanwege de borstvoeding, gewichtsverandering en ten slotte het stoppen met de borstvoeding en diabetes. En dan heb je eindelijk een stabiel evenwicht… blijk je spontaan zwanger van nummer 2!

Bezorgd

Tijdens het eerste trimester van mijn 2^e zwangerschap was ik erg bezorgd. Vooral omdat ik in het begin van de zwangerschap nog niet wist dat ik zwanger was. Met mijn diabetes voelde dat niet fijn. Mijn bloedsuikers waren stabiel (HbA1C 7,5%) maar minder perfect dan in de aanloop naar mijn eerste zwangerschap. Schuldgevoel. Zodra ik wist dat ik zwanger was heb ik direct alles op alles gezet om mijn HbA1C weer richting de 6% te krijgen. Dat lukte gelukkig snel maar echt genieten durfde ik pas na een goede 20-weken echo.

Een kruipend en later lopend peutertje maakte deze zwangerschap pittiger maar ook nóg mooier. Met een kleintje dat voortdurend een beroep op je doet realiseerde ik me steeds beter dat diabetes dat nog veel meer doet. 24-7. Aan de andere kant smolt ik als Saar ‘de baby’ (buik) een kusje kwam geven. Mindfulness, speciaal voor zwangeren bracht mij tweewekelijks een ontspannen moment met ons kindje.

Lees ook: We made a wish, and you came true!

Voorspoedige zwangerschap

Ook deze zwangerschap verliep voorspoedig. De resultaten waren iets minder perfect dan de eerste keer. Mijn HbA1C schommelde rond de 6%. Dat vond ik soms frustrerend want ik deed hetzelfde! Qua bloedsuiker wist ik wat ik kon verwachten. Dat zorgde voor meer vertrouwen. In mezelf én in mijn lichaam. Het was tenslotte al een keer goed gegaan. Vanwege de verhoogde kans op zwangerschapsvergiftiging werd deze keer de inleiding gelijk met 37 weken gepland. 4 mei 2017.

Twee dagen voor de geplande datum rommelde het in mijn buik. Ik voelde me niet lekker. Op naar het ziekenhuis voor een extra controle. Mijn bloeddruk was te hoog en ik had al ontsluiting. Na het breken van de vliezen ging het allemaal ‘vanzelf’ en 6 uur later werd onze lieve dochter Fee geboren. Net als haar zus met een zwangerschapsduur van 36 weken en 5 dagen. Heel bijzonder. Ook deze keer regelden we mijn suikerspiegel zelf en bleef deze prachtig rond de 6 mmol.

Lees ook: Diabetes en trouwen: here we go

Een gezonde dochter – Fee

Fee woog 3226 gram. Ze had na haar geboorte een lage bloedsuiker maar kon die zelf, zonder glucose-infuus, al snel op peil krijgen. Vanwege andere medische redenen moest Fee iets langer op de afdeling neonatologie verblijven. De avond vóór Moederdag mochten we eindelijk als gezin naar huis.

We beginnen te wennen aan een leven met twee fantastische, gezonde dochters. Het was een hectisch gebeuren met slaapjes, voedingen, werk, slaaptekort, aandacht verdelen én natuurlijk nog steeds die bloedsuiker. Ik vind het moeilijk om mijn bloedsuiker prioriteit te geven boven de behoeften van onze dochters. Ik vind het moeilijk om ondanks huilende baby of schreeuwende peuter toch eerst mijn bloedsuiker te controleren of iets te eten.

Twee jonge kindjes – hectisch en intensief

Achteraf realiseer ik me pas echt hoe intensief deze periode is geweest en hoeveel druk het me onbewust toch heeft gegeven. De verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van twee kindjes. Zorgen voor goede waarden. Het was een pittige reis.

Trots

Maar wat ben ik trots. Trots op Saar. Trots op Fee. Trots op Filip. We gingen het avontuur samen aan. Hij ging er voor mij uit tijdens de nachtelijke hypo’s en smeerde ontelbare beschuitjes tegen de ochtendmisselijkheid. Hij ging mee als ik voor controle naar het ziekenhuis moest. Hij pepte me op als ik bang was. Onvoorwaardelijke steun en liefde.

Het is een cliché, maar alle twijfels en nare momenten vallen in het niet bij het intens genieten van onze kleine meisjes. ‘Grote avonturen beginnen klein.’

Ben jij ook zwanger geweest met diabetes? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!

Over Kim Kreuwels

Ik ben Kim (1985). Samen met Filip woon ik in het mooie dorpje Mheer en ben ik de trotse mama van onze dochters Saar en Fee. Op mijn 14e werd ik gediagnostiseerd met diabetes type 1. Mijn leven bestaat uit het onderhouden van mijn jonge gezin, werk, lieve familie, gezellige vrienden, veel leuke momenten, minder leuke momenten én diabetes. Ja, je leest het goed: diabetes, maar dan wel op het einde. Want ik ben gewoon Kim, ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Diabetes is daar weliswaar 24/7 onlosmakelijk mee verbonden, maar het is niet leidend.