“Goedemorgen”. “Hallo”. Versuft probeer ik mijn ogen te openen. Ik zie twee vaag bekende gezichten boven mijn bed. Het zijn de twee recovery verpleegkundigen die ik eerder op deze vroege ochtend voor het eerst heb ontmoet. “De operatie is uitstekend verlopen. Je suiker is nu 11,3. We geven je 3 eenheden insuline. Slaap maar lekker verder.” In een seconde ben ik klaarwakker. 11,3. 3 eenheden insuline. Ik ben nog steeds nuchter. Dat is genoeg om me rechtstreeks in coma te spuiten. Mijn heldere, waarschijnlijk licht paniekerige “NEE” was blijkbaar duidelijk genoeg om de insuline achterwege te laten. Gelukkig. Mijn ogen vielen, gerustgesteld, weer dicht. 11,3 voelt in deze onzekere situatie heel comfortabel. Voor mij.
Net zo spannend als operatie
Het uit handen geven van mijn diabetes voelde voor mij minstens zo spannend als mijn operatie zelf. Voor het eerst in ruim 19 jaar de controle overlaten aan onbekenden. Zelfs tijdens de geboorte van onze dochters heb ik tussen de weeën door, met hulp van mijn man, zelf mijn suikers gecontroleerd en bijgestuurd.
Diabetes is persoonlijk en voor iedereen verschillend
De narcose laat me tijdens mijn operatie echter geen keuze. Ik ontmoet enkel deskundigen en ongelofelijke professionals met een groot (zorg)hart. Ik vertrouw ze volledig. Rationeel bedenk ik me dat ik écht niet de eerste diabetespatiënt ben die onder narcose gaat. Ik voel echter angst. Waarom? De standaarden, de gemiddelden en de procedures. Die maken me bang. Want diabetes type 1 is hier niet in te vangen. Diabetes type 1 is zo ontzettend persoonlijk en verschillend. Ik dwing mezelf de controle los te laten. Voor even. Gelukkig verloopt de operatie uitstekend.
Mijn diabetes regel ik zelf
De eerste dagen in het ziekenhuis kan ik nauwelijks iets eten. Een combinatie van misselijkheid, pijn en een strikt vloeibaar dieet. Mijn diabetes regel ik zelf en gelukkig blijf ik zonder al te veel problemen op een acceptabel niveau. Ik hoef alleen mijn waardes door te geven aan de verpleging. Heel fijn, dat vertrouwen.
Dalende waardes en strakke lijnen
Die bloedsuikerwaardes dalen enkele dagen na de operatie wonderbaarlijk. Is het de uitwerking van de narcose? Reactie op de pijnstilling? Als ik na een paar dagen naar huis mag kan ik eten wat ik wil. Figuurlijk helaas… want ik ben nog steeds aangewezen op yoghurt, vla en soep. En appelsap, om de nodige hypo’s op te vangen.
Dagen gaan voorbij en ik heb enkel langwerkende insuline nodig om de dag met een mooie strakke lijn door te komen. Het voelt ongelofelijk goed om zo weinig insuline te gebruiken. Helaas blijkt dit na een week of twee toch een tijdelijk effect. Zodra ik weer ‘normaal’ begin te eten en mijn lichaam het eerste herstel heeft opgevangen neemt mijn insulinebehoefte weer toe. Werk aan de winkel. Ik wil herstellen en mijn normale leven weer oppakken.
Lees ook: Glucosesensor vergoeding voor iedereen
En dat lukt. Met vallen en opstaan. Wat ik vooral geleerd heb is een les in mentale flexibiliteit. Én dat ik me beter voel als ik weinig insuline gebruik. Dat ga ik verder onderzoeken.
´Sometimes letting go actually means having control’ Wat zijn jouw ervaringen met diabetes en een operatie? Deel ze in de reacties.
Over Kim Kreuwels
Ik ben Kim (1985). Samen met Filip woon ik in het mooie dorpje Mheer en ben ik de trotse mama van onze dochters Saar en Fee. Op mijn 14e werd ik gediagnostiseerd met diabetes type 1. Mijn leven bestaat uit het onderhouden van mijn jonge gezin, werk, lieve familie, gezellige vrienden, veel leuke momenten, minder leuke momenten én diabetes. Ja, je leest het goed: diabetes, maar dan wel op het einde. Want ik ben gewoon Kim, ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Diabetes is daar weliswaar 24/7 onlosmakelijk mee verbonden, maar het is niet leidend.
