Waar het tot voor kort vooral interessant was voor mijn inmiddels 3 en 4-jarige dochters om de laatste restjes appelsap leeg te slurpen na een hypo, de sensoren los te trekken: want ‘plakkie plakkie’ of mijn insulinepomp als smartphone te gebruiken begint vooral mijn oudste dochter steeds meer vragen te stellen.
“Mama, ben jij ziek?”
“Mama, waarom eet jij vandaag geen spaghetti?”, “Mama, wil jij geen toetje?”, “Mama, doet dat prikje pijn?”, “Mama: moeten alle mama’s spuitjes zetten?”, “Mama: ben jij ziek?”, “Mama: waarom lig je nu op de bank, we zijn toch net wakker!” (tja, een hypo trekt zich nou eenmaal weinig aan van de klok).
Lees ook: Diabetes en werk: lees het verhaal van een juf met diabetes
Even slikken
Ik merk voor het eerst écht dat Saar er zelf over nadenkt als we rond haar 4e verjaardag op het consultatiebureau een prik moeten halen. Ik heb haar (expres) hier niet op voorbereid. Kan ze zich ook niet druk maken was mijn gedachte. Ze geeft geen kik. “Geen traantje te zien, hè mama” zegt ze trots. In de auto op weg naar huis zeg ik dat ik haar heel knap vind. Ze kijkt me serieus aan en zegt: “Mama, jij huilt toch ook nooit bij je prikjes”. Een beetje uit het veld geslagen weet ik niet goed hoe hierop te reageren. Nee schat, dat klopt. Slik.
Kinderen hebben een levendige fantasie. Ik wil voorkomen dat ze spookverhalen gaan verzinnen of dat ze denken dat het aan hen ligt dat ik ziek ben of iets niet kan. Ik heb het zelf sowieso liever niet over ‘ziek’ zijn maar hè, wat is een passend alternatief? Want hoewel ik alles kan en mag en mijn leven niet beheerst wordt door diabetes, ben ik wel 24 uur per dag, 7 dagen per week en 365 dagen per jaar bezig om alles in goede banen te leiden. Bewust en deels onbewust. Onvermijdelijk krijgen mijn dochters dit mee. Soms meer dan mij lief is.
Eerlijk antwoord op hun vragen
Toch heb ik me voorgenomen om transparant te zijn. Openhartig. Eerlijk antwoord te geven op vragen van mijn dochters. Ja, mama moet regelmatig naar het ziekenhuis. Nee, meestal kan mama beter geen spaghetti of een koolhydraatrijk toetje eten. Nee, de prikjes zijn niet fijn, maar doen meestal geen pijn. Ik probeer zo concreet mogelijk antwoord te geven op een manier die bij hun leeftijd past. Luchtig, om ze niet te belasten.
En dat jonge kinderen gelukkig nog heel goed kunnen relativeren blijkt wel uit het antwoord van Saar zelf…
“Mama, moeten alle mama’s spuitjes zetten?” Nee schat, gelukkig niet. “Mama, dan ben jij vast een hele speciale mama”.
Lees ook: Opnieuw zwanger: mooie dingen gebeuren ineens
Hoe ga jij om met vragen van je kinderen? Laat het weten in de reacties.
Over Kim Kreuwels
Ik ben Kim (1985). Samen met Filip woon ik in het mooie dorpje Mheer en ben ik de trotse mama van onze dochters Saar en Fee. Op mijn 14e werd ik gediagnostiseerd met diabetes type 1. Mijn leven bestaat uit het onderhouden van mijn jonge gezin, werk, lieve familie, gezellige vrienden, veel leuke momenten, minder leuke momenten én diabetes. Ja, je leest het goed: diabetes, maar dan wel op het einde. Want ik ben gewoon Kim, ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Diabetes is daar weliswaar 24/7 onlosmakelijk mee verbonden, maar het is niet leidend.
