Wat op dat moment een strenge beslissing leek, bleek achteraf de moedigste en moeilijkste beslissing ooit te zijn. Nu ik zelf mama ben, besef ik pas hoe moeilijk dit voor haar moet zijn geweest. Maar net zoals mijn mama, groeide ik op als een zelfstandige en sterke vrouw. Ik ben trots op het doorzettingsvermogen dat ik heb en probeer niets als vanzelfsprekend aan te nemen want simpele dingen zoals spelen met mijn kinderen, blijken soms niet meer zo simpel.
Diabetes bleek toch niet zo simpel te zijn
Mijn leven met diabetes ging niet van een leien dakje, maar ja, bij wie wel… Ik had véél meer insuline nodig dan normaal, mijn mama moest heel wat plannen, anticiperen en opgeven en in de maatschappij kon diabetes op weinig begrip rekenen.
Als persoon met diabetes werd je vooral bestempeld als “kapot”. Hoe hard ik ook probeerde om “normaal” te zijn, het leek maar niet te lukken. Kindjes in de lagere school liepen weg op de speelplaats, want diabetes zou toch besmettelijk zijn. Tijdens uitstapjes met mijn ouders en bevriende gezinnen, konden deze vrienden het niet begrijpen of aanvaarden dat ik soms bij een hypo iets later naar bed moest dan hun kinderen.
Op de middelbare school werd mijn rugzak (enkel gevuld met Dextro en mijn insulinepen) geweigerd, want een rugzak mag nu eenmaal niet op de schoolbus. Toen ik aan de busschauffeur probeerde uit te leggen dat ik niet 2 uur in de bus kon zitten zonder mijn materiaal, zei hij doodleuk dat ik dan maar op school moest blijven. Helaas kreeg ik daar geen steun van mijn leerkrachten. Als oplossing mocht ik dan wel mijn materiaal in de handtas van een klasgenoot stoppen, die overigens vol snoep zat, want een handtas mocht nu eenmaal wel op de bus.
Nee, het is niet “maar” diabetes
En zelfs vandaag de dag hoor ik nog steeds te vaak “gelukkig het is maar diabetes” en “zo erg is dat toch niet”.
Dus nee, het is niet “maar” diabetes. En ja, er komt veel meer bij te kijken dan een spuitje of pilletje. En dat is helaas nog steeds heel moeilijk om over te brengen naar mensen zonder diabetes. En zo onstond de #denkaandiabetes Challenge. Uiteraard kunnen mensen niet voelen hoe het is om een hypo/hyper of schommelende waarden te hebben. Maar wat wij hen wel kunnen laten zien, is dat bovenop de dagelijkse rush, mensen met diabetes aan nog zoveel meer moeten denken. En het is een begin… Een begin waarbij we het taboe en de ontwetendheid rond de onzichtbare aandoening diabetes, doorbreken.
Lees ook: Hoe ga je om met diabetes vooroordelen?
Het is oké dat het niet altijd oké is.
Tegen mijn “mede-diabeten” zeg ik: je doet het prima. Je bent minstens evenveel waard als iedereen en het is oké als het soms niet oké is. Ja, je kan alles, maar soms mogen we best toegeven dat het zwaar is om alles te kunnen met diabetes.
Aan alle mensen zonder diabetes vraag ik jullie steun. Doe deze #denkaandiabetes Challenge via www.denkaandiabetes.nl. Ervaar zelf wat het is om aan zoveel te denken, bovenop de dagelijkse rush, en om met zoveel rekening te moeten houden.
Deel onze challenge op jouw social media met de #denkaandiabetes en tag #rochediabetescare_benl.
Lees ook: onplezierige momenten in conversaties over diabetes
Lieve groetjes,
Maxime
Over Maxime
Ik ben Maxime (1991) en ik heb diabetes type 1 sinds ik 8 jaar was. Samen met mijn man en mijn 2 lieve zonen, probeer ik diabetes te combineren met het (drukke) dagelijkse leven. Diabetes speelt een grote rol op zowel privé als professioneel vlak. Maar dat houdt mij niet tegen om er het beste van te maken!
