Diabetes en depressie

Het begon allemaal toen ik een jaar of vijftien was. Ik zat in de derde klas van de middelbare school toen ik me voor het eerst nogal neerslachtig voelde. Ik ging me meer afzonderen, raakte vrienden kwijt en huilde mezelf elke avond in slaap. Toen had ik nog geen idee dat diabetes tot depressie zou kunnen leiden.

Ziekenhuisopname

Op een gegeven moment werd ik opgenomen in het ziekenhuis, vanwege mijn diabetes. Het ging superslecht en met een opname van twee weken wilden we proberen mijn suikers weer op de rit te krijgen. Dit ging helaas niet lukken, niet zo. Ik voelde me verschrikkelijk daar in dat kamertje. Nog erger dan dat ik mij al voelde. Op dat moment werd duidelijk dat het zo niet langer ging. Ik kreeg een verwijzing naar een psycholoog en begon aan een behandeling. Niet de enige behandeling die ik zou gaan volgen, zou later blijken.

Meerdere behandelingen

Na de eerste behandelingen leek het even beter te gaan, maar niets was minder waar. Ik stopte mijn gevoelens een hele tijd weg door me alsmaar bezig te houden met andere dingen en mijn diabetes was daar niet een van. Ook die stopte ik ver weg. Tot ik op een punt kwam dat het niet meer ging. We zochten weer naar hulp, maar niets leek echt te helpen. Ik ging naar meerdere psychologen en probeerde daarnaast ook alternatieve dingen. Steeds leek het even te helpen, maar na een tijdje zakte ik weer dieper in de put.

Dieptepunt

Ik bereikte mijn dieptepunt toen ik een jaar of negentien was. Ik had last van angsten, paniekaanvallen en was alsmaar ongelukkig. Zo kon het niet langer. Ik zocht weer hulp en naast een psycholoog, bezocht ik dit keer ook een psychiater. Ik begon in die tijd ook met het slikken van antidepressiva, want alleen redde ik het niet. Naast vele bezoeken aan de psycholoog en meerdere soorten medicatie, volgde ik een dagbehandeling. Elke dag reed ik een half uur op en neer naar Dordrecht waar ik groepstherapie volgde. Dit heeft mij zo enorm geholpen! Samen met de medicatie, lieve mensen om mij heen en met de groepstherapie kwam ik er langzaam maar zeker bovenop.

Het gaat goed

Inmiddels ben ik 22 en kan ik zeggen dat het goed gaat! Zo goed zelfs dat ik de antidepressiva inmiddels aan het afbouwen ben. Ik heb een leuke baan, leuke en lieve mensen om mij heen en wat ook niet heel onbelangrijk is, ik heb geaccepteerd wie ik ben. Ik ben iemand die wat vaker tijd voor zichzelf nodig heeft, iemand die wat vaker moe is en iemand die diabetes heeft.

De rol van diabetes in depressies 

Ik denk zeker dat mijn diabetes een grote rol heeft gespeeld in hoe ik mij toentertijd voelde. Het is algemeen bekend dat mensen met diabetes een grotere kans hebben op een depressie en/of burn-out. Ik snap dat wel. Het is niet niks: het hebben van diabetes. Het is een baan die 24/7 doorgaat. Daarnaast heb ik het heel moeilijk gehad met de overgang van kind naar jongvolwassen. Ik moest ineens veel meer zelf gaan regelen voor mijn diabetes. Ik moest zelf uploads gaan doen en zelf het contact met de artsen onderhouden. Ineens besefte ik wat diabetes nou echt inhield.

Herken jij je in mijn verhaal? Of heb je zelf ook last van een depressie (gehad)? Wat zou je graag nog meer willen lezen over depressie en diabetes? Ik ben benieuwd!

Meer lezen?

Devlin Klaauwer is 22 jaar jong en kreeg ruim 13 jaar geleden de diagnose diabetes type 1. Haar leven stond op dat moment op zijn kop. Nu 13 jaar later heeft ze leren leven met diabetes en haalt ze alles uit het leven wat erin zit! Ze blogt en vlogt over haar leven met diabetes en deelt elke dag wat op haar Instagram @thelifeofadiabetic.