Lage bloedsuikers, ze zijn ontzettend 
vervelend en soms zelfs beangstigend. Mensen met diabetes weten vast waar ik het over heb. Aan mensen zonder diabetes is het lastig uit te leggen. Ik zeg altijd: het voelt alsof je dronken bent en je de controle kwijtraakt. Je hebt honger, bent duizelig en kan last hebben van stemmingswisselingen. Of dat de beste uitleg is, betwijfel ik. Misschien heb jij een goede vergelijking? Deel hem dan in de comments!
In deze blog deel ik de 5 (herkenbare) fases van een hypo. Van de ontkenningsfase tot de ‘uitgeput-op-de-bank’-fase. Natuurlijk is de ene hypo anders dan de andere, maar gemiddeld verloopt het bij mij volgens deze 5 fases.
1. De ontkenningsfase
De ene keer voel ik de hypo aankomen en vraagt mijn vriend me heel subtiel of het goed met me gaat. De andere keer scan of prik ik en is het een totale verrassing. Vaak denk ik, voordat ik de bloedglucose op het scherm zie staan, nog: ‘Het zal wel meevallen’. Maar zodra ik de lage glucosewaarde op mijn sensor en glucosemeter zie staan, voel ik de hypo ineens tien keer zo erg.
Lees ook: Hypo-unawareness: vervelende momenten om een hypo te hebben
2. Koolhydraten zoeken
Vervolgens begin ik heel snel na te denken waar ik mijn Dextro Energy-tabletten gelaten heb. Naast mijn bed vanwege die vorige nachtelijke hypo? In mijn tas, omdat ik de deur nog uit ben geweest? Of in de keuken? Vaak vergeet ik op momenten als deze, dat er werkelijk door het hele huis snelwerkende koolhydraten verspreid liggen. Nadat ik mezelf dan iets heb gekalmeerd, vind ik vaak snel de Dextro of limonade in de koelkast. Als een malle begin ik de koolhydraten weg te werken.
3. Bijkomen
Daarna plof ik meestal op de dichtstbijzijnde stoel of bank om bij te komen. Even diep in- en uitademen. Rustig blijven. Op dit soort momenten hoef je mij geen vragen te stellen of een gesprek te beginnen. Ik focus mij zo’n vijf tot tien minuten volledig op mezelf. Maar de grootste uitdaging komt dan nog: die ontzettende drang om meer koolhydraten te eten, onderdrukken. In de meeste gevallen lukt het om die drang te bedwingen, zodat ik niet doorschiet naar een hyper. Maar het gebeurt ook regelmatig dat ik toch in fase 4 terechtkom.
4. Eten alsof mijn leven ervan afhangt
Ik sta op, loop naar de keuken en trek alle keukenkasten en de koelkast open. Van crackers met chocopasta tot drop, alles werk ik weg. De intense honger heeft gewonnen. Nadat ik zo’n 30 tot 40 gram koolhydraten te veel heb gegeten, probeer ik een oplossing te vinden, zodat ik geen dikke hyper ga krijgen straks.
Lees ook: Het verschil tussen een hyperglycemie thuis en op het werk
5. Nog een keer bijkomen
Met een diepe zucht plof ik neer op de bank, uitgeteld en met een volle buik. Maar stiekem kan ik nog wel meer eten. De hypo verdwijnt en langzaam word ik weer de oude Myrthe. Even baal ik van mijn vreetbui, maar dan probeer ik de schade te beperken en een hoge bloedsuiker te voorkomen.
Zijn deze fases herkenbaar? Hoe verloopt een hypo bij jou? Deel je ervaringen in de comments!
Liefs, Myrthe
Meer lezen?
Myrthe Heida (1996), kreeg op haar vijfde de diagnose diabetes type 1. Ze schrijft over haar leven met diabetes type 1 op www.girl0ninsulin.com en deelt haar leven met diabetes op Instagram en YouTube als @girl0ninsulin.
Hi Myrthe,
Goed om te lezen voor een niet-diabeet hoe een hypo kan voelen. Bedankt. Mijn zoon (18, dt1) voelt zich bij een hypo ook wel ‘benauwd’. Hij zegt dat het woord benauwd de lading niet goed dekt. Het voelt alsof hij minder makkelijk lucht binnen krijgt. Herken jij dit gevoel?
Groetjes, Marieke vdb
Heel herkenbaar.. alleen lukt het mij niet om het”vreten” te beperken tot 40 gram teveel aan koolhydraten… Ik denk dat het bij mij wel 400 gram teveel is… Totaal geen grens.. alles wat suiker bevat gaat naar binnen… En daardoor natuurlijk in een hyper belanden… En dan de fysieke aftakeling… 3 dagen he-le-maal van het padje… Gelukkig is dit, sinds de komst van de pomp met CGM gereduceerd tot bijna 0…
Hoi Myrthe, Heel herkenbaar.Ik heb diabetes type 1 vanaf mijn 26e, ben nu 68 jaar.
Ik zeg vaak: ik heb eerst suiker nodig en dan tijd.
Wat goed om dit “uitgewerkt” te zien. Ook ik heb idd last van vreetbuien en eet het liefst chocolade of marsen weg (die liggen hier altijd speciaal voor verstopt). Het feit dat vriendlief de hypo eerder ziet dan ik zelf heeft idd te maken met het “eigenwijs” zijn, ik denk vaak dat ik nog wel even iets kan doen terwijl je vaak al veel te laag zit.
Voor ik diabetes had (toen +/- 15 jaar) heb ik het wel eens op een rennen gezet zonder ontbijt op om de bus te halen. Ik was op tijd maar ik kwam uiteindelijk de bus niet in. Geen idee of je zonder diabetes dat gevoel een hypo mag noemen maar ik was behoorlijk slap, duizelig en had ‘wegtrekkers’ en dit voel ik nu soms ook bij hypo’s.