Wanneer ik het met iemand over diabetes heb, dan doe ik daar over het algemeen vrij luchtig over. Ja, het hebben van diabetes is vervelend. Ja, het is soms lastig. Maar het is wat het is, toch? Er is niks aan te doen. Er ‘lekker luchtig over doen’ is een soort automatisch beschermingsmechanisme dat voor mij werkt, waardoor het hebben van diabetes psychisch voor mij minder zwaar is. Maar ondanks dat ik er soms een beetje te simpel over doe, realiseer ik mij heel erg goed dat er ook een minder luchtige kant is; iets wat ik recent zelf heb mogen ervaren.
Een tijdje terug schreef Laura Marston, ook iemand met diabetes type 1, in een tweet dat zij zonder insuline binnen 48-72 uur zou sterven. “Dat is onzin”, dacht ik. Dat ik zonder insuline een probleem heb, dat weet ik. Maar zo erg is het nu ook weer niet. Of toch wel…? Ik vroeg haar, een tikkeltje twijfelachtig, of die drie dagen echt drie dagen zouden zijn. Het antwoord was ja. En nog steeds dacht ik bij mijzelf: “Het zal wel meevallen.”
Te weinig insuline vs. geen insuline
Het komt regelmatig voor dat ik te hoge bloedglucosewaarden heb als gevolg van te weinig insuline. En als ik het over hoge bloedglucosewaarden heb, dan kan dat zomaar eens boven de 15 mmol/l zijn. Ik heb daar niet super veel last van. Maar als ik langere tijd iets hoger zit, dan krijg ik hoofdpijn, voel ik mij moe en moet ik om de haverklap naar het toilet. Mijn lichaam heeft op dat moment actieve insuline, alleen is het niet genoeg. Als ik helemaal geen insuline in mijn lichaam heb, dan is het een ander verhaal.
Een paar uur zonder insuline
Zo’n drie weken geleden ervaarde ik opeens voor het eerst sinds een hele lange tijd hoe het is om helemaal geen insuline in mijn lichaam te hebben. Dat ging zo: wanneer ik mij omdraai in bed merk ik dat ik verstrikt ben geraakt in het kabeltje van mijn insulinepomp. Ik verplaats de pomp en trek daarbij onbedoeld bijna mijn infusieset los. Half in slaap voel ik of mijn infusieset nog goed zit, en dat is het geval. Mooi. Dan kan ik weer verder slapen. Twee uur later word ik wakker omdat ik naar het toilet moet. Dat betekent meestal dat mijn bloedglucose te hoog is. Ik kijk op mijn pomp en zie inderdaad dat ik op 13.8 mmol/l zit, met een stijgende trend. Vreemd. Maar het zal wel. Ik ga naar het toilet, doe een correctiebolus zodat mijn bloedglucose hopelijk weer daalt, en slaap verder.
De volgende ochtend…
Als in de ochtend de wekker gaat, voel ik mij verschrikkelijk. Mijn hoofd bonkt. Ik ben misselijk. En in plaats van een aantal glazen wijn, voelt het alsof ik een paar flessen achterover getikt heb. Als ik op mijn insulinepomp kijk, zie ik dat ik ‘het dak’ van mijn sensorweergave heb bereikt. Dat betekent dat mijn bloedglucose op dit moment boven de 22 mmol/l is. Hoe dan?! Hoe kan het dat de correctiebolus niks heeft gedaan? Oh. Wacht… Er was iets met mijn infusieset tijdens de nacht. Wanneer ik mijn infusieset verwissel, zie ik inderdaad dat de canule omgeklapt is. Opeens begrijp ik waarom mijn bloedglucosewaarde zo hoog is…
Lees ook: Drie bekentenissen waar ik mij als ‘diabeet’ voor schaam
Nadat ik mijn infusieset verwisseld heb, eet ik met veel tegenzin mijn ontbijt op. Het is een reisdag, dus ik heb helaas niet de mogelijkheid om in bed te kruipen en mij ziek en ellendig te voelen. In plaats daarvan probeer ik te slapen tijdens het reizen. Rond één uur ’s middags ‘land ik’ eindelijk weer tussen de twee rode lijntjes en begint mijn bloedglucose weer een beetje te stabiliseren. Daardoor voel ik mij ook gelijk stukken beter.
Diabetes is serieuzer dan het lijkt
Een hoge waarde als gevolg van te weinig insuline voelt heel anders dan een hoge waarde als gevolg van geen insuline. Ik voelde mij ziek, zwak en misselijk. En dat terwijl er maar 2 à 3 uur geen insuline in mijn lichaam aanwezig was. Als ik op dat moment weer terugdenk aan de tweet van Laura, realiseer ik mij dat ze misschien wel eens gelijk heeft. Als ik mij na een aantal uren al zo slecht voel, hoe moet dat dan voelen na 48 of 72 uur?
Heb jij hier weleens over nagedacht? Laat het me weten in de reacties.
Over mij
Lauriëtte de Ruiter werd op haar 24ste gediagnosticeerd met diabetes type 1. Op haar blog wishflower.nl schrijft ze over de leuke dingen in het leven, maar ook over een leven met diabetes en hoe zij daarmee omgaat.
