Er wordt altijd gezegd dat een ezel zich niet tweemaal aan dezelfde steen stoot, toch? Misschien dat dit bij een ezel inderdaad niet gebeurt, maar bij mij blijkbaar wel. Ik heb het namelijk voor de tweede keer voor elkaar gekregen om op een onhandig tijdstip te ontdekken dat ik geen glucosesensor meer had. En dan gaat er toch wel een golf paniek door mijn lichaam heen, kwam ik achter.
Lees ook: Heb jij deze boeken over diabetes al gelezen?
Hoe krijg je dat nu weer voor elkaar…?
Het is zaterdag en ik heb best een druk weekend voor de boeg. In de ochtend wil ik graag mijn koffer inpakken en koekjes bakken, zodat ik aan het einde van de middag met een leeg hoofd naar mijn ouders kan. ’s Avonds ga ik ook nog naar de verjaardag van een vriendinnetje toe en morgenmiddag vlieg ik weer voor werk naar Spanje. Daarom wil ik vandaag alvast alles voorbereid hebben!
Het plan is om in de ochtend mijn sensor te vervangen. Dan heb ik de rest van de dag om te bekijken of die het goed doet en hoef ik mij daar de rest van mijn reis geen zorgen meer om te maken. Het opruimen van mijn ‘diabeteskastje’ stond al een paar weken op mijn to-dolijstje. Helaas is dat er nog niet van gekomen. Zonder echt na te denken, trek ik het laatje open waar mijn sensoren liggen. Leeg. Het hele laatje is leeg. Geen sensoren meer. Paniek!
Een week zonder glucosesensor, nou en?
Zo’n groot probleem is dat toch niet, zou je denken. Er zijn genoeg mensen die helemaal niet ‘de luxe’ van een sensor hebben en het is ook mogelijk om je glucose in range te houden zonder een sensor. Dat klopt, en daar ben ik mij bewust van. Maar na twee jaar de Freestyle Libre gebruikt te hebben, gevolgd door twee jaar met Enlite sensor, kan ik mij geen leven meer voorstellen zonder sensor.
Zeker als ik voor mijn werk in Spanje ben, vind ik het eng zonder sensor. Het is toch een ander ritme en ander eten, waarbij ik vaak het aantal koolhydraten moet gokken. Van het idee dat er dan geen alarm afgaat als ik ’s nachts te hoog, of nog gevaarlijker, te laag zit, word ik dan toch een beetje paniekerig…
Lees ook: Sporten met diabetes: zo bouw je je conditie op na een blessure
Eind goed, al goed: lang leve de diabetes community!
Gelukkig kwam de geweldige diabetes community to the rescue!
Na mijn kleine paniekmomentje plaatste ik een berichtje op Instagram met de vraag of iemand misschien sensoren voor mij te leen had. Ook stuurde ik twee ‘instagrambuddies’ een berichtje met dezelfde vraag. Al snel kreeg ik een reactie waarin stond dat ik twee glucosesensoren op kon halen! Omdat het voor mij een beetje uit de route lag en ik qua tijd al behoorlijk krap zat, vroeg ik ook mijn vader om hulp en zijn we met de auto de sensoren op gaan halen.
Op deze stressvolle zaterdag heb ik twee dingen geleerd! Ten eerste: zorg dat je op de hoogte bent van je voorraden en zorg dat je op tijd nieuwe hulpmiddelen bestelt. Dat scheelt je een hoop stress, echt! 😉 En ten tweede: om hulp vragen is oké. Ja, ik voelde mij superstom. Echt heeeeel stom! Hoe knullig is het om er op zo’n moment achter te komen dat je geen glucosesensor meer hebt… Maar in plaats van mezelf verdrietig te voelen en mij te schamen voor mijn stomme foutje, besloot ik om hulp te vragen, hiervan te leren en het niet nog eens te laten gebeuren. Eind goed, al goed! En mét sensor in Spanje!
Meer lezen?
Lauriëtte de Ruiter werd op haar 24ste gediagnosticeerd met diabetes type 1. Op haar blog wishflower.nl schrijft ze over de leuke dingen in het leven, maar ook over een leven met diabetes en hoe zij daarmee omgaat.
