print-image

Door de douaneNa mijn diagnose van diabetes type 1 begon ik aan een avontuur waarin veel dingen weer ‘nieuw’ waren. Hardlopen met diabetes. Mijn eerste wijntje met diabetes. En zo ook: de eerste keer vliegen met diabetes. Dat laatste kan ik mij nog goed herinneren. Vooral het gedeelte waarbij ik door de douane moest, vond ik toch wel een ding. Ik stond bij wijze van spreken klaar met mijn doktersverklaring in de aanslag. Prikpennen met insuline erin en een flinke hoeveelheid naaldjes in mijn bagage: dat moest ik vast uitleggen. Maar nee, niks! Waar het voor mij allemaal nog heel erg nieuw en spannend was, leek het voor het douanepersoneel de normaalste zaak van de wereld.

Reizen met diabetes

Inmiddels zijn we een aantal jaar verder en is vliegen een vast onderdeel geworden in mijn routine. Voor mijn werk vlieg ik bijna elke maand op en neer naar Spanje. Daardoor is zowel het vliegen, als het hele proces bij de douane, heel normaal geworden. Zelfs mét diabetes! Hoewel ik nog steeds trouw elke keer mijn doktersverklaring bij mij draag, vraagt de douane er eigenlijk nooit om. En ook over de bagage maken ze zich eigenlijk zelden zorgen. Naalden, insuline, sensoren en infusiesets? Het maakt allemaal niks uit. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik voornamelijk binnen Europa reis. Mijn ervaring met diabetes en reizen buiten Europa is op dit moment nog minimaal! 😉

Door de bodyscan, of niet?

Tegenwoordig zie je op de grotere en beter ontwikkelde vliegvelden steeds vaker bodyscans bij de douane. Deze scans vervangen de metaaldetectors en laten eenvoudiger zien of je verboden voorwerpen met je meedraagt. De bodyscan was er al voordat ik gediagnosticeerd werd met diabetes type 1 en ik heb er nooit een probleem mee gehad. Als je het geen fijn idee vindt om door de bodyscan te gaan, mag je dit weigeren en word je in plaats daarvan vaak gefouilleerd. Voorheen heb ik nooit een reden gehad om de bodyscan te weigeren, maar dat is inmiddels wel anders…

Door de bodyscan met een insulinepomp

Zo’n 2,5 jaar geleden stapte ik over op de insulinepomp. Daardoor is voor mij de situatie bij de douane veranderd. De fabrikant van mijn pomp raadt het namelijk sterk af om met de insulinepomp door een bodyscan te gaan. Wanneer je met de insulinepomp in de buurt van magnetische velden en stralingsbronnen komt, bestaat er namelijk een kans dat deze de pomp ontregelen. Misschien valt het in de praktijk allemaal wel mee, maar ik neem het risico liever niet.

In de helft van de gevallen reageren de medewerkers van de douane begripvol als ik aangeef dat ik een insulinepomp bij mij draag en daarom niet door de bodyscan mag. “Dat is prima, vind je het goed als we je dan fouilleren?” Begripvoller kan bijna niet, toch? Toch is het ook voorgekomen dat er minder begripvol gereageerd wordt. Zo kreeg ik regelmatig te horen dat het helemaal geen probleem is om met een insulinepomp door de bodyscan te gaan. Als ik die reactie krijg, zeg ik dat mij dit wordt afgeraden door de fabrikant van mijn insulinepomp.

Begripvol vs. eindeloze discussie

Maar zelfs als je netjes weigert, kan er nog een discussie ontstaan. Deze discussie is zelfs een keer zo ver gegaan dat een medewerker mij vroeg of ik ook in de sloot zou springen als de fabrikant dat zou adviseren. Op dat moment besloot ik om wijselijk mijn mond te houden. Waarna ik vervolgens de desbetreffende medewerker heb gerapporteerd bij één van de afdelingshoofden. Leven met diabetes is al vervelend genoeg… Om dan ook nog welles-nietes-discussies te moeten voeren bij de douane, is een beetje te veel van het goede.

Gelukkig gaat het in de meeste gevallen gewoon goed. Tijdens het fouilleren wordt er vaak wel even gevraagd of ik de insulinepomp wil laten zien en vragen ze ook regelmatig naar de sensor die op mijn arm zit. Verder is er nog nooit moeilijk gedaan en is mijn ervaring tot op heden over het algemeen hartstikke positief!

 

Wat is jouw ervaring met diabetes type 1 en de douane? 

 

Lauriette de Ruiter profielLauriëtte de Ruiter werd op haar 24ste gediagnosticeerd met diabetes type 1. Op haar blog wishflower.nl schrijft ze over de leuke dingen in het leven, maar ook over een leven met diabetes en hoe zij daarmee omgaat.

4 Reacties

  • Peter kroes schreef:

    Hoi, leuk verhaal, ik heb ook al 18 jaar type 1, en vlieg vaak, en ook vaak intercontinentaal, ik heb daar dezelfde ervaringen zoals jij beschrijft… enne die doktersverklaring ben ik al 17 jaar kwijt..

  • Jitse schreef:

    Exact ’t zelfde. Vlieg zelf rond de 5keer per jaar. En ben gebruiker van een insulinepomp.
    Het is ook net hoe je je opstel tegen douane personeel. Ben je open en meewerkend, dan zijn hun het 99 van de 100keer ook.
    En ik heb nog nooit me verklaring hoeven latenzien. Misschien helpt het dat ik de ampullen in de originele verpakking meeneem.

  • Leonneke schreef:

    Zelfde ervaring als jij! En ook buiten Europa nooit problemen gehad. Drie maanden Zuid-Amerika met dus een enórme hoeveelheid insuline en naalden: geen enkel probleem!

  • David schreef:

    Je kunt je arts of diabetesverpleegkundige vragen om een nieuwe te maken, is in no time gebeurd. Tegen mij zeggen zij zelfs dat ik elk jaar en het liefst elke keer dat ik ga vliegen een nieuwe aanvraag, omdat je er anders problemen mee kunt krijgen. Alsof je diabetes verloopt…. Maarja dit is wat mij wordt verteld vanuit door het ziekenhuis.

Reageer