Zelfdiscipline is een lastig iets. Ik zie het als een grote strijd en als een eeuwig ‘ja maar’-dialoog met mijzelf. Het is namelijk heel makkelijk om doelen te stellen, maar nog makkelijker om smoesjes te bedenken die het behalen van mijn doelen in de weg staan. En dat terwijl ik inmiddels weet dat een goede dosis zelfdiscipline mijn diabetesmanagement een stuk ‘makkelijker’ kan maken.
Lees ook: Heb jij deze boeken over diabetes al gelezen?
Ik leef mijn leven zoals ik dat wil
Sinds dag één van mijn leven met diabetes ben ik heel duidelijk geweest over hoe ik diabetes mijn leven laat beïnvloeden: niet, namelijk. Of tenminste, zo min mogelijk. Op vragen zoals: “Mag je dat wel eten?” en “Is dat wel verstandig?”, antwoord ik altijd heel wijs met: “Ja natuurlijk, zolang ik maar insuline toedien, mag en kan ik in principe alles eten.” Maar hoe confronterend het ook is, insuline toedienen is niet altijd de beste optie.
Insuline bovenop actieve insuline
Zo kwam ik erachter dat op het moment dat je insuline bovenop actieve insuline toedient, het een stuk lastiger wordt om goede keuzes te maken. Je kunt het zien als een stapeleffect. Je eet iets, dient insuline toe, zit vervolgens erg hoog, corrigeert daarvoor, eet nog iets en in negen van de tien keer zit je daarna veel te hoog, of juist veel te laag.
Hoe meer insuline ik stapel en toedien, des te groter en duidelijker de eventuele ‘afwijking’ van de instellingen ‘koolhydraatratio’, ‘insulinegevoeligheid’ en ‘basaal’ wordt. Daarom probeer ik vaak de eerste twee en een half uur nadat ik gegeten heb niets anders meer te eten. Zo kan ik goed zien of de inschatting die ik heb gemaakt, goed was en daarna eventueel een correctie toedienen. Zo voorkom ik dat ik blijf stapelen en stapelen en vervolgens tegen de muur aanloop. Maar daar heb je wel wat zelfdiscipline voor nodig, want ik ben nu eenmaal van de #nevernoteating soort…
Kleinere porties
Hetzelfde effect zie je als we kijken naar het verschil tussen het eten van kleine porties en grote porties. Mijn streven is om per maaltijd maximaal dertig gram koolhydraten te eten, maar de eerste pizza die minder dan dertig gram koolhydraten bevat, moet ik nog tegenkomen… Bij kleinere porties is het voor mij ‘makkelijker’ om grip te houden op de verandering van mijn bloedglucose. Maar met een pizza en een halve bak ijs kan de afwijking van mijn instellingen weer pijnlijk duidelijk worden. En daar komt ook nog eens bij kijken dat je te maken hebt met een ander soort koolhydraten. Voor een pizza bolus ik nu eenmaal anders (40/60% dual bolus), dan voor een salade.
Lees ook: Diabetesrecepten: low-carb spaghetti met chorizo
Zelfdiscipline en balans
Het managen van diabetes én het behouden van zelfdiscipline blijft een uitdaging. Het is voor mij heel makkelijk om toch voor dat extra chocolaatje te gaan. Of om mij toch helemaal vol te eten met iets waarvan de hoeveelheid koolhydraten een blinde gok is. Hoe pijnlijk ik dit besef ook vind, ik denk dat mijn diabetesmanagement een stuk ‘eenvoudiger’ wordt wanneer ik bijvoorbeeld elke dag porties van onder de dertig gram koolhydraten zou eten. Maar dan wordt het er denk ik allemaal niet leuker op…
Daarom: zelfdiscipline is voor mijzelf iets waar ik heel graag aan wil werken, maar dan wel met een mooie balans. Het hoeft niet per se zo strikt en zwart-wit te zijn! 🙂
Meer lezen?
Lauriëtte de Ruiter werd op haar 24ste gediagnosticeerd met diabetes type 1. Op haar blog wishflower.nl schrijft ze over de leuke dingen in het leven, maar ook over een leven met diabetes en hoe zij daarmee omgaat.