print-image

Marcus was 16 toen bij hem diabetes werd ontdekt. Een discotheekbezoekje in Osnabruck, de stad waar zijn broer toen studeerde, liep anders dan gedacht.

Zonder het zich te realiseren had Marcus zo’n beetje alle denkbare verschijnselen behorend bij diabetes: tunnelvisie, draaierigheid, praten met dubbele tong, transpireren en heel veel drinken. Hierdoor leek het voor de discotheekbezoekers of hij stomdronken was, maar niets was minder waar. Op advies van zijn vader heeft hij een bezoek aan de huisarts gebracht. Dat gaf direct duidelijkheid. Marcus: “Ik bleek een bloedglucosewaarde van 29,3 te hebben. Dat vergeet je nooit meer. Dit was mijn waarde bij de huisarts, dus in de discotheek was deze waarschijnlijk nog veel erger.”

Marcus zorgde ervoor dat hij het injecteren en meten – in die tijd veel complexer dan nu- snel onder de knie kreeg. “Ik heb het allemaal nog op de oude manier geleerd. Een potje met droog poeder, vloeistof erbij en met een gewone injectiespuit injecteren. En meten, alhoewel je het nauwelijks meten kunt noemen, ging met een lakmoespapiertje.”

Sporten zit Marcus zo’n beetje in het bloed. Als twintiger speelde hij op hoog niveau korfbal en deed hij serieus mee in de hoogste klasse jazzdance. Nu maakt hij met een groep vrienden regelmatig lange tochten op de racefiets of leggen ze parcoursen af op de ATB (All Terrain Bike). “Voordat ik ga fietsen meet ik altijd mijn bloedglucose”, vervolgt Marcus. “Als ik beneden de twaalf zit ga ik eerst wat eten en als ik erboven zit ga ik direct fietsen. Het is een combinatie van weten waar je mee bezig bent en vooral luisteren naar je lichaam.”

“De mogelijkheden die de technologie je tegenwoordig biedt zijn geweldig. Het gemak van de combinatie van mijn insulinepomp en stripvrije bloedglucosemeter is ongekend. Tijdens het fietsen laat ik mij gewoon even terugzakken in de groep en meet ik even snel mijn bloedglucose. Ik kan dan gemakkelijk de handen even van het stuur nemen. Bij het ATB-en is het wat complexer. Dat gaat niet met losse handen. Maar dan stop ik even tussen twee tracks door. Het is allemaal zo gebeurd; klepje open, druppeltje bloed aanbrengen op het meetlintje en dan wachten op de uitslag. Het wachten duurt eigenlijk nog het langst, wel een seconde of 5.”

Diabetes hoort nu helemaal bij zijn leven. “Ik ben er altijd mee bezig, maar diabetes heeft mij echter nog nooit ergens van weerhouden. Ook niet toen mijn vrouw en ik een kind wilden. Het aspect erfelijkheid is toen wel door ons hoofd gegaan. Een zus van mijn moeder en mijn oma hadden ook diabetes. Maar we hebben ons er niet door laten leiden.”

Een reactie

  • Lida Slok schreef:

    Ik was 14 jaar toen er diabetes bij mij ontdekt werd.Ik werd brandmager en begon veel te drinken.In die tijd was het allemaal niet zo gemakkelijk .De injectie spuiten waren van glas en de naalden heel erg lang en dik.De spuien en naalden moesten in een pannetje worden uitgekookt en af en toe werden ze vernieuwd als ze stomp werden.Ik ben nu 72 jaar en heb nu een insulinepomp waar ik erg blij mee ben,ik hoop nu nog dat het nieuwe meetsysteem zonder bloedprikken snel vergoed gaat worden door de verzekeringen,dat zou heel fijn zijn .

Reageer