Een vriendje in Spanje, een pandemie en het hebben van een chronische ziekte, kunnen tot heel interessante situaties leiden. Toen ik in januari bij mijn vriend was, merkte ik dat ik een punt had bereikt waarop ik er eigenlijk een beetje klaar mee was. Niet met hem of onze relatie, maar wel met alle stress en moeilijkheden die het hebben van een lange-afstandsrelatie in tijden van corona met zich meebrengt. De reis naar Spanje was niet al te gemakkelijk geweest en ik merkte dat ik ook niet echt uitkeek naar de terugreis. Het liefst was ik gewoon een tijdje gebleven, zonder terug te vliegen naar Nederland. En als ik dat had gekund, dan had ik dat ook gedaan. Maar ik moest hoe dan ook terug voor het ophalen van mijn diabetesbenodigdheden…
Die diabetesbenodigdheden hebben ze ook in Spanje, toch?
Als de nood aan de man komt, dan is het ongetwijfeld mogelijk om in Spanje aan diabetesbenodigdheden te komen. Maar als we het hebben over een kwartaalvoorraad aan infusiesets, reservoirs, insuline, sensoren en de rest van het pretpakket, dan wordt het een lastiger en kostbaar verhaal. Puur uit interesse heb ik mijn leverancier gevraagd of het mogelijk was om mijn kwartaalvoorraad naar Spanje te sturen. Maar daar waren ze niet al te enthousiast over. Wat ik wel begrijp.
Toen ik eenmaal had besloten dat ik voor langere tijd in Spanje wilde blijven, heb ik overwogen om de kwartaallevering bij mijn ouders te laten bezorgen. Vervolgens zouden zij het dan naar Spanje kunnen sturen. Maar er lag ook nog een gloednieuwe insulinepomp in Nederland op mij te wachten. En ik voelde mij er niet prettig bij om iets van zoveel waarde via een pakket te versturen. Er zat dus maar één ding op: zelf naar huis vliegen. Bovendien wilde ik eigenlijk ook gewoon zelf graag terugvliegen om mijn ouders een knuffel te kunnen geven en mijn huis voor een langere periode goed voorbereid achter te laten.
De reis die ik niet snel meer zal vergeten
De reis terug naar Nederland was verschrikkelijk. De corona maatregelen waren aangescherpt. De communicatie met de luchtvaartmaatschappij was niet geweldig. En hoewel ik me aan de regels had gehouden, zat ik onverwachts vast in Madrid nadat ik geweigerd werd om aan boord te gaan. Nadat zelfs mijn tranen de luchtvaartmaatschappij er niet van konden overtuigen dat ik gelijk had, was het voor mij alleen maar een bevestiging. Ik vlieg heen en weer naar huis, zorg dat ik mijn diabetesbenodigdheden voor een paar maanden bij me heb en vlieg voorlopig niet meer terug naar Nederland.
Op dat moment realiseerde ik me hoe afhankelijk ik eigenlijk ben van deze benodigdheden. Ik was in Madrid en ik had niets bij me. Geen nieuwe infuusset, geen insuline, geen nieuwe sensor, niets. Als ook maar één onderdeel van de setup waarmee ik mijn bloedglucose reguleer het zou begeven, zou ik een groot probleem hebben.
Het was een logistieke puzzel
Uiteindelijk werd het pakket na twee weken bezorgd en was ik blij dat ik een groot deel van mijn voorraden in mijn handbagage had meegenomen. Logistiek gezien was het allemaal een hele uitdaging, maar gelukkig is alles uiteindelijk goed gekomen!
Heb jij weleens een soortgelijke uitdaging gehad? Laat het mij weten in de reacties!
Over mij
Lauriëtte de Ruiter, werd op haar 24ste gediagnosticeerd met diabetes type 1. Op haar blog schrijft ze over de leuke dingen in het leven, maar ook over een leven met diabetes type 1 en hoe zij daarmee omgaat.