Een paar weken geleden was heel Nederland in de ban van het schaatsen. Eindelijk kon er weer eens op natuurijs geschaatst worden! Ik kreeg toch ook wel echt schaatskriebels. Ik besloot om last minute mijn schaatsen op te zoeken en met een aantal vrienden te gaan schaatsen op een plas hier in de buurt.
Haasten
Doordat ik last minute besloot om mee te gaan, moest ik wel een beetje haasten. Ik had hierdoor niet echt de tijd om te lunchen. Wel stopte ik nog snel even een broodje in mijn mond, want ik wist dat ik echt wel wat koolhydraten nodig zou hebben voor het schaatsen.
Toen ging het mis ..
Nadat we aankwamen en ik eindelijk mijn schaatsen aan had, kon ik het ijs op. Dit duurde even zonder bankje met alleen nat en koud gras… Even wennen, maar zo leuk om weer een keer te doen! Maar na ongeveer tien minuten begon het heel erg zwaar te worden. In eerste instantie dacht ik dat dit kwam, omdat ik jaren niet geschaatst had. Mijn sensor gaf verder ook nog geen alarm voor een lage bloedsuiker. Ik besloot om terug te gaan naar de kant, maar op een begeven moment kwam ik echt niet meer vooruit. Het was alsof al mijn spieren verkrampten. Ik werd enorm misselijk en had moeite om overeind te blijven. Ik riep mijn zusje en die kwam meteen helpen. Uiteindelijk zijn er twee vriendinnen geweest die mijn schoenen zijn gaan halen. Ze hebben geholpen om mijn schaatsen uit te trekken en om mijn schoenen aan te trekken, zodat ik makkelijker naar de kant kon komen. Eenmaal aan de kant begon mijn pomp te piepen en bleek ik inderdaad een flinke hypo te hebben. Gelukkig had ik Dextro en eten mee!
Lees ook: Een onverwachte hypo: 1-0 voor diabetes
Schaamte
Ik was meteen klaar met schaatsen en wilde zo snel mogelijk naar huis. Ik schaamde mij op dat moment en kon wel door het ijs zakken. Het is zo rot om even echt niks meer te kunnen en overal mee geholpen te moeten worden. En dan ook nog eens op een plek waar heel veel mensen waren. Ik weet dat het niks is om je voor te schamen, maar ik vond het gewoon verschrikkelijk om zo ‘’te kijk’’ te staan.
Lastig om mee om te gaan
Ik heb het er ook echt even heel erg lastig mee gehad. De schaamte, maar ook het boze gevoel op mijn diabetes. Waarom moest die stomme diabetes nou weer roet in mijn schaatsmiddag gooien.
Ik heb er echt even van gebaald en heb ook erg getwijfeld om dit te schrijven en online te zetten. Toch denk ik dat het heel goed is dat ik dit heb gedaan. Het helpt mij om het van mij af te schrijven en ik hoop dat het anderen ook helpt. Zodat ze zien dat ze niet alleen zijn.
Lees ook: Mindfulness
Heb jij weleens iets soortgelijks meegemaakt? Laat het mij weten!
Meer lezen?
Devlin Klaauwer (1997) kreeg ruim 13 jaar geleden de diagnose diabetes type 1. Haar leven stond op dat moment op zijn kop. Nu 13 jaar later heeft ze leren leven met diabetes en haalt ze alles uit het leven wat erin zit! Ze blogt en vlogt over haar leven met diabetes en deelt elke dag wat op haar Instagram @thelifeofadiabetic.
