Dit is hoe een nachtelijke hypo voor mij voelt

Een nachtelijke hypo probeer ik, net als iedereen, te voorkomen. Maar helaas lukt dat niet altijd…Het is half twaalf wanneer ik mijn lege theekopje in de keuken zet en vervolgens weer mijn warme bedje inkruip. Tegenwoordig ga ik al rond negen uur naar bed, waar ik onder het genot van een kopje thee mijn Spaanse lessen doe of een boek lees. Het streven is om dan om elf uur het licht uit te doen, maar vandaag is het iets later geworden. Voordat ik ga slapen meet ik nog een keer mijn bloedglucose, waarmee ik ook mijn sensor kalibreer.

Een achtbaan met highs en lows

Mijn bloedglucosemeter geeft 5.9 mmol/l aan en de trend van mijn sensor laat zien dat mijn glucose licht dalende is. Ik heb geen actieve insuline meer, dus in theorie zou dit goed moeten gaan. Eerder die avond zat ik op 18.0 mmol/l en heb ik een correctiebolus gedaan om mijn bloedglucose naar beneden te krijgen. Dat lijkt gelukt te zijn. Om te voorkomen dat ik een uur later alsnog wakker word met een nachtelijke hypo, besluit ik om mijn basaal gedurende een uur uit te zetten. In Jip en Janneketaal komt dat erop neer dat ik gedurende een uur geen insuline toedien, waardoor mijn waarde hopelijk iets stijgt. Ik ga namelijk liever slapen met een waarde tussen de 6 en 7 mmol/l, dan onder de 6 mmol/l. Snel daarna val ik in slaap.

Lees ook: onbegrijpelijke factoren die effect hebben op mijn bloedglucose

Ruim een uur later, iets voor de klok van één, vind ik mijzelf op de keukenvloer. De lade met daarin een flinke voorraad eten staat open. Ik zit ernaast. De doos met café noir koekjes is leeg. Nootjes heb ik geen zin in. Rijstwafels met hummus, ja, dat werkt. Alles gaat op de automatische piloot. Ik pak de doos met rijstwafels, het bakje met hummus en pak een mes uit de besteklade. Ik plof neer op bed en smeer in sneltreinvaart de hummus uit over de rijstwafels. Terwijl ik de wafels een voor een naar binnen werk, meet ik mijn bloedglucosewaarde. De meter geeft 3.3 mmol/l aan. Het voelt als een 2.2 mmol/l.

Het leegeten van de hele keuken

Nadat ik de rijstwafels met hummus verorberd heb, hang ik weer met mijn hoofd boven de keukenla. Ik pak een paar dropjes, een appel en een handvol kruidnootjes. En een glas water, om het allemaal mee weg te spoelen. Langzaam begin ik een beetje wakker te worden en komt de realisatie dat ik morgen waarschijnlijk spijt ga hebben van deze enorme vreetkick. Negen van de tien keer schiet ik van een nachtelijke hypo door in een enorme hyper en voel ik mij daardoor de volgende dag misselijk, moe en ontzettend lamlendig.

Voor nu lijkt het mij niet uit te maken en eet ik vastberaden alles op. Voor de zekerheid bolus ik voor 25 gram koolhydraten. Dat is (zeer) waarschijnlijk te weinig, maar dan krijg ik in ieder geval niet te maken met nog een hypo en kan ik tenminste lekker doorslapen… Het lukt nog net om het licht weer uit te doen; één minuut later ben ik alweer vertrokken naar dromenland.

Lees ook: de 5 fases van een hypo

De dag na een nachtelijke hypo

Mijn wekker staat om acht uur, maar om half zeven word ik wakker. Ik heb een droge mond, moet enorm nodig naar het toilet en voel mij misselijk. De lijn op het schermpje van mijn insulinepomp heeft het plafond van de grafiek bereikt. Dat betekent dat ik boven de 22.2 mmol/l zit. Het zal wel. Ik ga naar het toilet, neem een slok water, doe een correctiebolus op basis van de 22.2 mmol/l en wil alleen maar verder slapen.

Het lukt gelukkig om weer in slaap te vallen, en om acht uur word ik weer wakker, nu van het geluid van de wekker. Ik stap onder de douche en doe voor mijn gevoel alles dubbel, of zelfs driedubbel. Om de paar minuten vraag ik mij af of ik mijn haar al heb gewassen. Geen idee. Nog maar een keer dan. Ik ben er helemaal niet bij en bevind mij in een soort bubbel.

Nadat ik mij heb aangekleed, werk ik mijn ontbijt met tegenzin naar binnen. De misselijkheid heeft al mijn eetlust weggenomen. De rest van de dag merk ik dat ik heel erg on edge ben. Normaal gesproken ben ik al redelijk hoogsensitief en het voelt alsof alles nu op 300% binnenkomt. De werkdruk op werk, de geluiden van buiten. De kleinste dingetjes maken mij van streek. Ik voel mij zwak en verslagen en wil alleen maar huilen. En dat doe ik dan ook maar. Vandaag is verknald door de nachtelijke hypo en de vreetkick die volgde. En daar mag ik best verdrietig over zijn. Morgen is er weer een dag.

Herken je je in mijn verhaal? Laat het me weten.

Over mij

Lauriëtte de Ruiter werd op haar 24ste gediagnosticeerd met diabetes type 1. Op haar blog wishflower.nl schrijft ze over de leuke dingen in het leven, maar ook over een leven met diabetes en hoe zij daarmee omgaat.