print-image

1

Al jaren had ik een droom; namelijk naar de top van de hoogste berg (5895 m.) van Afrika.

In maart 2016 organiseerden vrienden van ons een informatieavond over een 10-daagse reis naar Tanzania. Samen met mijn man Bart hebben we ons opgegeven voor de reis die plaatsvond van 12-22 januari 2017.

Omdat ik diabetes heb, type 1, was het wel spannend wat ik allemaal kon verwachten en waar ik rekening mee moest houden. Halverwege 2016 heb ik daarom contact gezocht met Bas v.d. Goor, om informatie te verkrijgen. Hij had namelijk de tocht al gelopen en is dus ervaringsdeskundige.

2Een leuk, informatief gesprek volgde (vooral grappig om te zien hoe je er bij loopt als je bijna op de top bent :-)). Als tip kreeg ik mee om de Accu-Chek Mobile te gebruiken. Dat is veel handiger dan met losse strips te werken. Erg jammer dat deze niet vergoed wordt door de ziektekostenverzekeraar! Ik heb contact gezocht met Roche Diabetes Care en ik kreeg de meter gesponsord. Zo kon ik tevens kijken of deze zijn meting goed deed op bijna 6 km. hoogte.

Mijn man en ik hebben de insuline tijdens de laatste wandeling naar de top op onze buik gedragen in een klein buideltasje zodat deze niet zou bevriezen. Ook ‘s nachts in de hut op 4720 meter heb ik de insuline bij me gedragen in de slaapzak i.v.m. bevriezen.

De Start: 3
Na een acclimatisering dag zijn we gestart op 1879 meter en hebben de eerste dag gewandeld naar de Mandarahut op 2720 meter. De temperatuur was boven de 30
graden maar zeer goed te doen. We horen en zien allerlei vogels en de Colobus aap, de Grey monkey.

De tweede dag volgt met een wandeling naar de Horombohut op 3720 mtr. De natuur verandert van oerwoud naar struiken en kleine boompjes. Onderweg komt de Cenecio kilimanjaro in beeld. Een prachtige plant die alleen op de kilimanjaro voorkomt. Ook de protea is veel te zien.

4

7

65

Op dag 3 stijgen we naar 4720 meter. Bij aankomst, tegen 15.00 uur, bij de Kibo hut worden we weer van harte toegezongen door de gidsen en dragers dat we dit punt bereikt hebben. Dit is geweldig en je wordt er gewoon emotioneel van! Echt super.

8

In de Kibo hut (met z’n twaalven in een kamertje) proberen we even de ogen ietsje te sluiten. Om 17.00 uur is de warme maaltijd. Daarna proberen we te slapen tot 23.00 uur waarna we gewekt worden om ons zeer warm aan te kleden. Lampje voor op ‘t hoofd, de stokken mee en om 24.00 uur vertrekken we achter elkaar, richting de top.

De tocht duurt lang, het is koud. Hier komt het moment dat je lichaam begint te protesteren; ‘waar ben je in hemelsnaam mee bezig!’. Maar goed, wie A zegt, zeg9t ook B,
en ondanks dat ik moest overgeven en af en toe waanbeelden had, is er geen moment geweest dat ik dacht: en nu stop ik. Ik wilde het halen! Een gids nam mijn rugzak over en vertelde dat het normaal was dat je ging overgeven, dus gewoon verder. Het drinken en de voeding in de geïsoleerde bidons en waterzak bevroor, maar door het deksel van de bidon eraf te draaien kon je toch iets drinken. Om 6.00 uur ‘s morgens bereikten we Gilman’s point op 5685 meter. Een prachtig uitzicht met zonsopkomst was de beloning. Hier heb ik ook mijn suikerspiegel getest. Dat is een hele onderneming met 2 paar handschoenen aan.

Na 2 uurtje s bereiken we dan eindelijk de top, Uhuru peak, op 5895 meter.

Yes, we can, Yes, we did!

Wat een prestatie (al zeg ik t zelf). Nog even een paar foto’s schieten en dan weer terug naar beneden.

10

 

De afdaling was best pittig, en duurde ongeveer 5 uur. Aangekomen bij de Kibo hut stond er een heerlijke lunch voor ons klaar. De temperatuur werd ook weer aangenamer dus er konden alweer heel wat laagjes kleding uit.

Na een prachtige dans- en zangvoorstelling van de gidsen en dragers, wandelden we weer verder richting de Horombohut. Ook hier werd weer een lekkere maaltijd voor ons klaargemaakt.

12

Wat waren we moe. Maar nog meer voldaan en trots!

De vijfde en laatste dag zijn we via de Mandara hut terug gewandeld naar Marangu gate. Tegen 15.00 uur zat het er op.
13

We waren met een groep van 21 personen, 2 Nederlandse gidsen (Bilal en John, onze toppers) en met ongeveer 40 gidsen, koks en dragers. Wat een respect heb ik voor deze mensen. Super aardig en behulpzaam. De klim werd gevolgd door een rustdag in de prachtige Coffee lodge in Arusha.

Na een heerlijke nachtrust hebben we de tassen gepakt en een plekje gezocht in de Sopa lodge die midden in het Tarangire National Park ligt. Hier kregen we ’s middags, en de volgende dag nog een keer, een safaritocht. Hoe geweldig!! Wat hebben we veel natuur en beesten gezien. Te veel om op te noemen.

14

‘s Avonds weer terug naar Holland. We hebben tijdens onze reis temperatuurverschillen van 37 graden in de schaduw tot 20 graden onder nul gehad.

Wat betreft mijn suikerspiegel: tijdens de wandeltocht was mijn suikerspiegel vaak te hoog. Het is lastig om deze constant goed te houden; je eet anders, je beweegt veel en je bent op grote hoogte. Een hypo is dan absoluut niet prettig. Later, tijdens de hitte, was mijn suikerspiegel lager. Dit was veel makkelijker om bij te eten/te spuiten dan wanneer je een grote inspanning levert op hoogte. De meter werkte goed op hoogte; hij gaf een paar keer storing, maar dat kwam waarschijnlijk door de kou of doordat ik mijn bloeddruppel er niet goed tegen hield. Maar dan deed ik het kapje van de batterij er even af en mat daarna opnieuw. Ik geloof niet dat zo’n tocht gezond is voor je lichaam, maar als je graag wilt, dan kan je het!

Kortom: wat ben ik dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken!

Hennie Dinkelman

Een reactie

  • Gert Schipper schreef:

    Beste Hennie
    RESPECT!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    ik bewonder je doorzettings vermogen :-))))
    groeten uit Zeeland
    Gert Schipper

Reageer