Het was zaterdag 20 maart. Een dag met de motivatie om het liefste ‘s ochtends al je training in te plannen en ook al je overige zaterdagse taakjes het liefst vroeg in de middag al af te ronden. Het was een dag waar ik toch wel naar uitkeek. Er is namelijk Koers op tv. Een klassieker die iedere wielerliefhebber kent: Milaan-San Remo.
Wielrennen en dan Milaan-San Remo in het bijzonder
Nu hoor ik jullie denken, wat heeft dit met leven met diabetes te maken? Daar kom ik zo op terug. Eerst nog over Milaan-San Remo. En wielrennen in het algemeen. Een wielerseizoen is traditioneel opgebouwd in 3 periodes. Het voorjaar, de zomer en het najaar. Het voorjaar staat in het teken van de grote klassiekers. De eendagskoersen van naam als: Omloop het nieuwsblad, de ronde van Vlaanderen, Milaan-San Remo, Parijs-Roubaix en de Amstel Gold Race. In de zomer is het tijd voor de grote rondes: de ronde van Italië, Frankrijk en Spanje. En in het najaar is het wereldkampioenschap.
Als voormalig wielrenner en nog steeds liefhebber, probeer ik zoveel mogelijk van de grote wedstrijden op tv mee te pakken. Waar de meeste mensen pas inschakelen tijdens de laatste kilometers van de wedstrijd, kan ik gerust de hele koers kijken. Milaan – San Remo is daar een perfect voorbeeld van. Het is een wedstrijd over bijna 300 kilometer en het wordt eigenlijk pas spannend in de laatste 40 kilometer waar de heuvels in het spel komen tot aan de straten van San Remo toe. Die 260 kilometer daarvoor is het voor het oog “cruisen” en gebeurt er niet zoveel. Het zijn dit soort wedstrijden waar er vaak een kopgroep ontsnapt met renners niet echt van naam. Het zijn de renners van ploegen die zo mooi promotie kunnen pakken voor de sponsoren, doordat ze de hele dag in beeld kunnen rijden.
Team Novo Nordisk
Wat geeft jou energie en motivatie? Laat het weten in de reacties.
Over mij
