Vijf jaar geleden begon ik aan de opleiding Communicatie. Spannend natuurlijk! Inmiddels ben ik afgestudeerd en aan het werk, maar ik vergeet nooit weer wat er op de eerste studiedag gebeurde. In deze blog schrijf ik over de meest opvallende reactie ooit nadat ik vertelde dat ik diabetes heb.
Eerste studiedag
We hadden een kick-off in de grote collegezaal. De teamleider van de opleiding vertelde over de indeling van de eerste negen weken en wat we allemaal gingen leren. Vervolgens kregen we als studenten te horen dat we “absoluut geen colleges mochten missen!” Ik dacht: ‘Oh oh, ik heb volgende week een afspraak staan voor controle bij mijn internist, dan mis ik minstens twee colleges!’
Na de kick-off liep ik zenuwachting richting de teamleider om te vragen wat ik moest doen als ik voor mijn diabetes naar het ziekenhuis moest. Er waren meer mensen met vragen, dus ik nam plaats achterin de rij. Na een paar minuten was ik tweede in de rij en kon ik op een afstandje het gesprek horen van de jongen voor mij. Ik luisterde niet mee, totdat ik het woord ‘diabetes’ dacht te horen! Iedereen met diabetes snapt dan vast dat ik ineens toch heel aandachtig ging luisteren. Ik kon er niet veel van verstaan, maar ik begreep wel dat hij ongeveer dezelfde vraag stelde als de vraag die ik wilde gaan stellen. Ook hij moest komende maand voor controle naar zijn internist vanwege zijn diabetes type 1.
‘Ik ook!’
Omdat het zo druk was en zo veel mensen vragen wilden stellen, dacht ik: ‘Laat ik maar even aansluiten bij dit gesprek zodat de teamleider de vraag niet twee keer hoeft te beantwoorden!’ Op een afstandje zei ik tegen de jongen en de teamleider voor me: ‘Ik ook!’ De teamleider keek me even raar aan, maar de blik van de jongen voor me sprak boekdelen. Hij leek helemaal niks te geloven van het feit dat ik ook diabetes zou hebben. En dat snap ik wel. Als iemand ineens tegen mij zou zeggen “Ik ook!”, terwijl we over diabetes praten, dan zou ik er ook vanuit gaan dat diegene mij niet goed heeft verstaan. Maar goed, hij keek me dus geïrriteerd aan, keek vervolgens weer naar de teamleider, rondde zijn gesprek af en liep weg zonder iets te zeggen. Een opvallende reactie.
Nog TWEE mensen met diabetes!
Ondertussen was ik helemaal enthousiast dat ik blijkbaar niet de enige persoon met diabetes type 1 was in het eerste jaar van mijn opleiding. Later die dag had ik mijn allereerste college en ontmoette ik mijn klas. Dat is natuurlijk even zoeken in een groot gebouw waar je nog niet eerder bent geweest. Terwijl ik onderweg was naar de ruimte waar ik moest zijn, gebeurde er nog iets geks. Ik liep achter een groep meiden aan en ik dacht: ‘Misschien zijn zij wel mijn nieuwe klasgenoten!’. En toen zag ik dat één van de meiden een draadje uit haar broek had hangen. Niet zomaar een draadje, een pompdraadje! Ik zocht natuurlijk meteen naar de pomp die ze dan vast ergens moest dragen, maar ik zag hem niet zitten. Ondertussen kwam ik aan bij het college en liep het groepje meiden ook dezelfde ruimte in. Ik was helemaal onder de indruk. Er waren dus nog twee mensen met diabetes in hetzelfde jaar op dezelfde opleiding?!
We zijn nog steeds bevriend. Dit zijn wij vorig jaar tijdens onze diploma uitreiking!
Drie mensen met diabetes in één klas!
Ik zocht een lege stoel en nam plaats. Rustig keek ik de ruimte rond om te kijken wie mijn nieuwe klasgenoten waren. En wat bleek?! De jongen aan wie ik eerder vertelde ook diabetes te hebben zat een paar meter verderop! In mijn hoofd ging het zo: ‘WOW, WE ZITTEN MET DRIE MENSEN MET DIABETES IN ÉÉN KLAS?!’. Maar natuurlijk probeerde ik heel rustig te blijven. Na het college liep ik voorzichtig op het meisje met het pompdraadje af. Na een kort gesprekje met mijn nieuwe klasgenoot zei ik: “Heb je diabetes? Ik zag je pompdraadje!” Opnieuw kreeg ik een geïrriteerde blik die dag. “Ja”, zei ze. Waarop ik veel te vrolijk zei: “IK OOK!” Haar geïrriteerde blik verdween meteen en maakte plaats voor een grote glimlach: “NIET!!”. Vijf jaar later zijn we nog steeds vriendinnen.
Lees ook: Mijn eerste werkdag met diabetes na mijn afstuderen
Nog steeds vrienden
Die andere klasgenoot die ook diabetes heeft, sprak ik een paar dagen later pas. Ik zei tegen hem: “Dus, jij ook diabetes? Ik ook. Wist je dat we nog een klasgenoot hebben met diabetes?” En ook zijn geïrriteerde blik maakte plaats voor een grote glimlach. Vijf jaar later zijn we nog steeds vrienden!
Praat ik vaak over diabetes met mijn oud-klasgenoten? Bijna nooit. Maar toch zorgt diabetes voor een bijzondere klik en we snappen elkaar super goed.
Heb jij ook weleens opvallende reacties gehad als je vertelde over je diabetes? Laat het mij weten in de reacties!
Meer lezen?
Myrthe Heida (1996), kreeg op haar vijfde de diagnose diabetes type 1. Ze schrijft over haar leven met diabetes type 1 op www.girl0ninsulin.com en deelt haar leven met diabetes op Instagram en YouTube als @girl0ninsulin.
