Een tijdje geleden kreeg ik een WhatsAppje van mijn zusje: “Hey Myrt! Ga je met mem en mij mee een weekendje naar Terschelling?” Ik ben fan van de Waddeneilanden en zei gelijk “JA!”. Afgelopen weekend was het eindelijk zover. Zaterdagochtend stonden mijn moeder, zusje en ik in Harlingen te wachten op de boot die ons naar Terschelling bracht. Mijn diabetes was natuurlijk ook van de partij. Het zou wat zijn, je diabetes een weekendje thuislaten! Een pauze nemen van diabetes zit er helaas niet in. Ook mijn zusje heeft veel herinneringen aan mijn diabetes.
Terugblikken op de boot
Op de boot begonnen we te praten over de tijd dat mijn zusje en ik allebei nog thuis woonden. Dat is inmiddels toch alweer meer dan zes jaar geleden. Toen mijn zusje Emma en ik nog jong waren, namen onze ouders ons elk jaar mee naar Terschelling op zomervakantie. Elk jaar veertien dagen in dezelfde stacaravan. Wat een herinneringen kwamen er naar boven! Omdat ik vijf jaar was toen ik diabetes kreeg, is de diagnose altijd onderdeel geweest van onze vakanties. Ik vroeg aan mijn zusje of ze daar nog veel herinneringen aan heeft. Ze fronste haar wenkbrauwen, begon heel hard na te denken en zei toen: “Ja, het is er altijd geweest. Ik ben het toch ook wel gewend. Er waren weleens enge momenten. Maar dan denk ik toch gelijk aan onze vakantie in Frankrijk in plaats van Terschelling.” Ik wist gelijk wat ze bedoelde.
Ziekenhuis in Frankrijk
Toen ik 13 jaar was gingen we op vakantie naar Frankrijk. Ik gebruikte toen een insulinepomp. Een dag voordat we weer naar huis zouden gaan, werd ik ontzettend ziek. Diabetische ketoacidose. Mijn ouders zijn als een malle met mij en mijn zusje naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gereden. Terwijl ik op de achterbank aan het overgeven was vanwege de hoge ketonen en bloedsuikers, waren mijn ouders druk bezig met op mij passen en zo snel en veilig mogelijk naar een ziekenhuis rijden. Mijn zusje van toen 9 jaar jong zat ook in de auto. Wat moet dat eng zijn geweest! Emma: “Ik weet nog dat het een ontzettend lange rit was. Je was zo ziek! Jij moest toen in het ziekenhuis slapen, ik weet nog precies hoe de ziekenhuiskamer eruitzag. Wij sliepen toen in een hotel. Dat vond ik een hele ervaring!”
Lees ook: De 5 fases van een hypo
Ik besefte me des te meer hoe veel tijd mijn ouders met mij bezig waren toen we jonger waren. Ik vroeg Emma of ze dat vervelend vond. Emma: “Ik heb nooit het gevoel gehad dat heit en mem (Fries voor vader en moeder) minder aandacht voor mij hadden. ” Vervolgens zegt ze tegen mijn moeder: “Dat hebben jullie goed gedaan hoor!”
Niet lekker in mijn vel
Ik vroeg aan Emma of ze nog meer herinneringen heeft aan mijn diabetes. Mijn zusje heeft alles toch heel anders beleefd dan ik! Zonder na te denken zegt ze: “Toen jij in havo 3 zat ongeveer, toen ging het niet goed met je. Dat vond ik echt heel lastig.” Ze doelt op de periode dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik was boos dat ik diabetes had. Ik negeerde mijn diabetes, was niet een gezellige zus en huilde ontzettend veel. Emma was toen ongeveer 10/11 jaar jong. Emma: “Ik wist echt niet zo goed wat ik tegen je moest zeggen daarover. Hoe ik daarover met je moest praten.”
Vervolgens stelt ze heel serieus de vraag: “Heb jij nooit het gevoel gehad dat ik er niet genoeg voor jou was? Als je het moeilijk had?” Daar hoef ik niet over na te denken. Mijn lieve leuke zusje staat en stond altijd klaar voor mij. Alles kon ik zeggen. Ik kan keihard janken, keihard lachen en alles er tussenin als ik met Emma ben. We wonen nu niet meer samen, dat is toch anders. Maar ik weet dat ze er altijd voor me is. Zo ontving ik een tijd geleden een lieve kaart als hart onder de riem toen het minder goed ging. Zo gaan we nu een heerlijk weekendje Terschelling met elkaar. Samen zijn en genieten!
Dan zien we dat de Brandaris (vuurtoren van Terschelling) in zicht is. Zo serieus als het gesprek net was, zo serieus beginnen we nu weer vol passie te praten over hoe ge-wel-dig Terschelling wel niet is. Niet veel later stappen we van boord.
We hebben een prachtig weekend gehad. We hebben gekletst, gelachen en genoten. Wat ben ik toch blij dat ik zo open en eerlijk met mijn zusje over mijn diabetes kan praten. Ook dit weekend waren er genoeg hypo’s en hypers die het tempo van ons weekendje weg bepaalden. Was het erg? Helemaal niet. Mijn diabetes mag er gewoon zijn. En daar ben ik Emma (en mijn ouders!) ontzettend dankbaar voor.
Lees ook: Tip voor naasten van mensen met diabetes
Heb jij ook weleens gesprekken met je zus, broer, ouders of anderen over hoe zij jouw diabetes ervaren? Laat het mij weten in de reacties.
Meer lezen?
Myrthe Heida (1996), kreeg op haar vijfde de diagnose diabetes type 1. Ze schrijft over haar leven met diabetes type 1 op www.girl0ninsulin.com en deelt haar leven met diabetes op Instagram en YouTube als @girl0ninsulin.
