Er wordt maar weinig gesproken over bijwerkingen na de diagnose van je diabetes. Zo weinig, dat zelfs mijn internist hier in eerst instantie niks van af wist. Het bezorgde me een maand lang oneindig veel ziekenhuisbezoeken met onderzoeken naar wat er nog meer mis was in mijn lichaam – naast mijn kersverse diabetes diagnose.
Diagnose
De laatste twee weken voor mijn diagnose ging het hard met gewichtsverlies, ik was 18 jaar en woog al een aantal jaar 55 kg. Ineens zakte ik in snelle tijd naar de 50 kg, terwijl ik veel meer at door de enorme honger die ik had.
Twee weken later kreeg ik de diagnose diabetes. Ik leerde om insuline te spuiten, mocht weer naar huis en belde regelmatig het ziekenhuis om mijn waardes door te geven. Mijn lichaam kon langzaam herstellen en ik kwam weer terug op gewicht.
Vocht vasthouden.
Maar het stopte niet bij de 55 kg die ik eerst woog. En dat vond ik ook niet zo gek. Ik was 18 jaar en mijn lichaam had nu weer de energie om te veranderen van een meisje naar een vrouw. Maar in plaats van een vrouw, voelde ik me na een aantal dagen een oma. Mijn enkels waren namelijk enorm opgezwollen, mijn buik bolde ineens gek op en ik kreeg een (extra) bolle kop. Ik hield enorm veel vocht vast!
Het was zo extreem dat ik maar weer terugging naar het ziekenhuis. Ook daar vonden ze het raar en ze begonnen verschillende onderzoeken. Ik moest hartfilmpjes laten maken, naar de afdeling plastisch chirurgie om te kijken of ik spataders had, een niertest doen en misschien vergeet ik nog wel wat. In een maand tijd kende ik de ziekenhuisgangen inmiddels bijna uit m’n hoofd.
Uiteindelijk kwam mijn internist tot de conclusie dat het een bijwerking was van de start met insuline. Later kwam ik er zelf achter dat er ook gewoon zoiets in de bijsluiter stond: “Bij de start van de insulinebehandeling kunnen zich refractieafwijkingen, oedeem en reacties op de injectieplaats (pijn, roodheid, netelroos, ontsteking, blauwe plekken, zwelling en jeuk op de injectieplaats) voordoen. Deze bijwerkingen zijn meestal van voorbijgaande aard.”
Gewichtstoename
Goed, dat vele vocht vasthouden had dus een oorzaak. Langzamerhand verdween het weer en zag ik er wat fatsoenlijker uit. Maar mijn gewicht bleef maar stijgen en stijgen. Uiteindelijk tikte ik ruim een maand later bijna de 70 kg aan. Voor een meisje die jarenlang 55 kg heeft gewogen, was dat een enorme verandering. Ik voelde me dan ook niet meer mezelf, mijn kleren stonden niet mooi meer en ik voelde me dik. Ook al was mijn gewicht misschien niet te veel voor mijn leeftijd, ik was dit niet gewend bij mezelf. Ik kreeg zelfs voor het eerst stretchmarks; iets waar ik best wel van schrok.
Aan mijn leefstijl lag het niet; ik leefde supergezond en toen ik weer mocht gaan sporten, deed ik dat fanatiek.
Gelukkig is die piek in gewicht daarna ook snel weer gaan dalen. Maar ik had inmiddels wel door dat terug naar mijn oude gewicht van 55 kg niet meer zo realistisch was. Ik was geen meisje meer, maar een vrouw. Uiteindelijk bleef mijn gewicht stabiel op 65 kg. En daar schommel ik nu nog steeds rondom. Soms ietsjes meer (corona kilo’s 😉 ), soms iets minder.
En dat is prima. Ik ben blij dat ik niet meer zulke heftige schommelingen in gewicht meemaak en dat mijn lichaam weer normaal functioneert.
Wazig zien
Na mijn diagnose hield ik dus vocht vast en kwam ik veel aan. Maar dat was nog niet alles. Mijn zicht werd ook nog eens wazig. Zo erg, dat ik overwoog om een leesbril te kopen. Ik had vooral moeite met scherpstellen van teksten en toen ik de leesbril van mijn moeder probeerde, schrok ik, het hielp enorm! Was dit het teken dat ik een bril moest?
Mijn moeder stelde me gerust en zei dat het waarschijnlijk nog een bijwerking was.
En inderdaad, toen ik na een poosje mijn ogen liet testen bij de opticien was er weinig aan de hand en na een paar weken was mijn zicht weer normaal.
Bijwerkingen na je diagnose zijn normaal
Al deze bijwerkingen waren natuurlijk nieuw voor mij, maar ook voor de internist. Online kon ik er ook weinig over vinden, dus ik bleef het raar vinden. Tot ik een aantal jaar later een post van een Amerikaans diabetes Instagramaccount tegenkwam. Daar werd uitgelegd dat het normaal is dat je na je diagnose aankomt en mogelijk vocht vasthoudt.
Grof vertaald zeiden ze dit: “Als mensen ketonen hebben gehad, of een lange tijd een hoge glucose, kunnen ze na de diagnose extreem veel aankomen. Het is geen ‘echt’ gewicht, maar eigenlijk ernstig vocht vasthouden. Maar je ziet het aan je lichaamsvorm en aan hoe je kleding past. Het kan erg beangstigend zijn. Ik denk dat het absoluut noodzakelijk is dat professionele zorgverleners patiënten vertellen dat dit kan gebeuren en dat het tijdelijk is. Het lost uiteindelijk vanzelf weer op. Maar als patiënten dat niet weten, is het erg beangstigend en kan dat leiden tot vervelende gevolgen.”
Ik herken me daar echt in, ik was echt een beetje bang over wat er met me gebeurde en voelde me totaal niet fijn meer in mijn kleding. Ik ben dan ook nog steeds verbaasd dat weinig zorgverleners dit weten. Het hoort erbij en is normaal
Heb jij hier ook mee te maken gehad na de diagnose? Laat het me weten in de reacties.
Meer lezen?
Talitha Paauwe (1997) is altijd al bezig met gezonde voeding en sporten. Maar die wortels en appels begonnen te vervelen. En de taartjes en chocolade werden steeds aantrekkelijker. Daarom begon ze met het maken en delen van gezonde recepten die aan de behoefte van een zoetekauw voldoen. Lekker én gezond. In 2015 kreeg ze er een uitdaging bij: diabetes type 1. Nu deelt ze haar ervaring met diabetes en gezond leven op instagram @stayhappy.nl en haar website stayhappy.nl.
