Een familielid wanneer ik ga bloedprikken: “Je bent vast gewend aan al die naalden!” of “Zo bang ben je vast niet voor de naald, je gebruikt ze zelf ook.” Op een verjaardag: “Ben je er dan nog stééds niet aan gewend?!” Klopt! Ik ben Myrthe, ik heb diabetes type 1 en ik ben bang voor naalden. Het is geen handige combinatie. Het heeft me ook heel wat tranen en paniek bezorgd. Maar ik ben vast niet de enige bij wie de handen beginnen te trillen en zweten, het hart op hol slaat en er een kortsluiting in het hoofd ontstaat wanneer ik een naald in mijn lichaam moet prikken. Gelukkig gaat het na 18,5 jaar al stukken beter, maar de angst voor naalden is nooit echt verdwenen.
De prikketting en de diagnose
Toen ik vijf jaar was kreeg ik de diagnose diabetes type 1. Ik kan mij er niet veel van herinneren, maar de ‘prikketting’ ben ik nooit vergeten. De prikketting is een ketting van allemaal mooie kralen die ik verzamelde in het ziekenhuis. Elke keer als het prikken of spuiten goed ging, kreeg ik er een kraal bij. Prikken en spuiten vond ik vanaf het begin namelijk al doodeng. Ik begon hard te huilen en verzette me keihard zodat ik niet wéér een naald in mijn vinger, buik of been kreeg. Uiteindelijk ging ik naar huis met een bomvolle ketting, want al die prikjes en spuiten moesten nou eenmaal gebeuren.
Eenmaal thuis moesten mijn ouders mij vingerprikken en insuline toedienen met de spuit. Het vingerprikken ging naar verloop van tijd steeds beter. Het spuiten is nog heel lang een drama geweest. Huilen, schreeuwen, paniek. Voor mijn ouders was het niet makkelijk. Uiteindelijk heb ik met (professionele) hulp zelf leren spuiten. Ik bleef het wel eng vinden. Ik kan me nog goed herinneren dat ik een jaar of negen was en er iets lekkers op tafel kwam. Volgens mij was het een lekkere koek. Ik prikte mijn bloedsuiker om te kijken of ik de koek kon eten. Mijn bloedsuiker was aan de hoge kant. Ik kon de koek alleen eten als ik extra bij ging spuiten. Ik had ontzettend veel zin in de koek, maar vertikte het om een keer extra te spuiten. Dan maar geen koek. Wat was ik verdrietig!
Nog steeds bang voor naalden
Inmiddels heb ik 18,5 jaar diabetes en ben ik nog steeds bang voor naalden. Wel heb ik de angst aardig onder controle. Een vingerprik doet me sinds mijn zesde al niks meer, maar spuiten en infuussetjes vervangen is altijd een hele opgave gebleven. De afgelopen jaren heb ik heel wat bewuste keuzes gemaakt om het mezelf wat makkelijk te maken. Zo gebruik ik nu een insulinepomp waarbij je de naald niet ziet bij het inschieten. Tijdens mijn puberteit heb ik namelijk heel wat paniekaanvallen gehad door het vervangen van mijn infuussetje. Achteraf gezien baal ik dat niemand mij er toen op wees dat er ook andere mogelijkheden zijn. Maar ik ben blij dat ik zelf op onderzoek ben uitgegaan. Ik heb nu niet meer iedere drie dagen last van angst en paniek. Wat een opluchting!
Lees ook: D-I-A-B-E-T-E-S
Het bloedprikken in het ziekenhuis deed ik tot mijn 20e altijd met verdovende spray of een verdovingszalfje. Tot ik een paar jaar geleden te horen kreeg dat ik het misschien toch eens zonder verdoving moest gaan proberen. Verdoving was namelijk voor kinderen. Ik voelde me sterk en dacht: ‘Ik kan dit. Ik ga het gewoon eens proberen zonder verdoving!’ Sindsdien gaat bloedprikken zonder verdoving aardig goed. Tijdens het bloedprikken focus ik op mijn ademhaling om rustig te blijven. Wel zeg ik altijd van tevoren dat ik het eng vind. Ik merk dat verpleegkundigen dan net wat rustiger aan doen.
Ook de sensor die ik elke twee weken in mijn arm moet schieten, heeft in het begin voor paniek gezorgd. Gelukkig heb ik daar ook een oplossing voor gevonden. Ik zet de sensor klaar op mijn arm en mijn lieve vriend legt zijn hand over mijn hand heen om de sensor erin te schieten.
Spuiten doe ik niet vaak meer omdat ik een insulinepomp gebruik. Als ik dan toch een keer mijn spuit moet gebruiken, neem ik de tijd. Vechten tegen de angst die ik voel heeft geen zin. Het accepteren dat het gevoel er is en rustig blijven heeft mij heel veel geholpen.
Lees ook: Positieve bijwerkingen van diabetes
En jij?
Misschien ben ik een van de weinigen met diabetes met een angst voor naalden, of misschien zijn er nog veel meer mensen die dit (hebben) ervaren.
Hoe zit het bij jou? Ben of was je bang voor naalden? Hoe ga jij ermee om? Laat het weten in de reacties!
Liefs,
Myrthe
Meer lezen?
Myrthe Heida (1996), kreeg op haar vijfde de diagnose diabetes type 1. Ze schrijft over haar leven met diabetes type 1 op www.girl0ninsulin.com en deelt haar leven met diabetes op Instagram en YouTube als @girl0ninsulin.
