24-11 – mijn verjaardag
Het is gezellig, zo gezellig. Ik krijg een surpriseparty van mijn ouders en een te gekke ring van mijn vriend waar ik zo ongelofelijk blij mee ben. Ik drink wat Jilzz en ga rond half 12 naar bed toe, voldaan van een leuke dag. Nog snel een chocolaatje, omdat ik bang ben dat de suiker anders te hard daalt of vannacht laag gaat. Dan ga ik lekker slapen.
25-11, 01.00 uur – het begin van een angstige nacht
Ik lig te rillen in mijn slaap maar het lukt mij zelf niet wakker te worden. Het lukt gewoon niet, hoe hard ik ook mijn best doe. Gelukkig komt mam kijken, want die kreeg een alarm dat mijn suiker laag was. Ik ben wakker, maar ik merk dat het echt niet goed met me gaat. Ik adem diep in en uit, maar het wordt maar niet beter. Ik duw mam aan de kant en ga naar de badkamer. Ik ril en ben zo koud. Begin te kokhalsen, maar het komt niet.
Lees ook: De 5 fases van een hypo
Ik heb het gloeiendheet en ik doe mijn badjas uit. Ik word zo ziek. Mam geeft me een snoepje, maar ik wil het niet. Ik ben zo ziek, zo ziek. Kan het niet uitleggen. Ik eet het snoepje, want ik weet niet meer wat nu wel of niet goed is. Mam roept pap: het gaat niet goed! Britt wordt niet goed. Pap komt naar beneden. Ik roep om hulp: “ik wil dat dit weg gaat. Ik wil iets doen, het gaat niet goed”. Mijn hoofd wordt zwaar, zo zwaar. Mijn ogen willen ook niet meer. Pap grijpt naar mijn hoofd. Daar ga ik.
Ik word wakker op bed. Het leven komt weer in mij. Heel even, 2 minuten of zo, was ik weg. Alsof ik van de aarde verdween. Ik huil, wat gebeurde er allemaal. Ik ben nuchter, zo nuchter “Het gaat al weer hoor. Niks aan de hand”. Ik ga slapen.
De volgende ochtend ga ik naar school, ‘want er is niks’. Op de fiets krijg ik hoofdpijn. Mijn hoofd bonkt. Het doet pijn. Ik volg wiskunde en ga naar huis. Thuis zit ik te denken en te denken over de afgelopen angstige nacht. Het was eigenlijk doodeng. Doodeng, want wat als ik alleen was? Ik denk en ik denk. Heb ik schade opgelopen in mijn hoofd? Die hoofdpijn. Ik ben zo moe, ik ga slapen. Maar nog zo bang. En bang, dat zoveel anderen dit ook vaker mee maken. Ik wil het niet.
Lees ook: Brief aan mijn puberende zelf
Herken jij het verhaal van Britt en heb je dit zelf ook weleens meegemaakt? Laat het weten in de reacties.
Over mij
Ik ben Britt (16 jaar) en zit nu in mijn examenjaar. Sinds mijn twaalfde heb ik diabetes. Mijn ouders hebben vanaf het begin al alles op alles gezet waardoor ik nu beter dan ooit ingesteld ben, en met trots kan zeggen dat ik een HbA1c heb van 37. Alleen kan ik er niet omheen dat het mijn leven gewoon heel erg beïnvloedt en daar heb ik wat moeite mee. Ik ben 16 en dan kom je op de leeftijd dat je bijvoorbeeld toch ook wel alcohol wilt drinken. En dat is lastig als je diabetes hebt. Ik doe alles, maar ben altijd oplettend. En dat is toch net even een ander leven dan dat van iemand anders zonder diabetes!
zo indrukwekkend en realistisch beschreven . . . hoe bijzonder dat je je naar school sleepte ‘want er was niks’ . Dank voor dit persoonlijke inkijkje in jouw leven, in zomaar een nacht